Proces synodalny prowokuje do wymiany myśli, doświadczeń i możliwości podejmowania nowych inicjatyw odnośnie obecności i działalności naszego Kościoła w dzisiejszym świecie. Wiele mówi się o funkcjonowaniu struktur parafialnych, o osobach zaangażowanych w ich działalność, o wzajemnych oczekiwaniach osób duchownych i świeckich, a także o licznych grupach angażujących się w pracę parafii.

Wszyscy pragniemy, aby parafie były wspólnotami, w których każdy może zaistnieć i wzrastać według swoich możliwości. Ci, którzy mogą oferować pomoc i mogą służyć, aby mogli się realizować, a ci, którzy szukają wsparcia, aby mogli je otrzymać. Każdy człowiek ma swoją godność i wartość. Możemy wspólnie zatroszczyć się o zredukowanie anonimowości i obojętności. Możemy okazywać sobie nawzajem zainteresowanie, współczucie i szacunek. Możemy prowadzić dialog, który zobowiązuje do konkretnych postaw i działań. Możemy zawiązać głębokie więzi między sobą i poczuć, że jesteśmy wspólnotą.

W parafii, dzięki życzliwości wielkodusznych ludzi, można otrzymać pomoc, poradę, dobro, a przede wszystkim towarzyszenie przyjaznych osób w każdej życiowej sytuacji. Parafie naszego Kościoła mogą prowadzić dobrze zorganizowaną działalność charytatywną. Odpowiedzialnością można podzielić się z wieloma kompetentnymi osobami, które są zawodowymi ekspertami, mają dobrą wolę i chęć współpracy dla dobra swojej wspólnoty parafialnej.

Duch Święty jest tym, który jednoczy ludzi i pielęgnuje międzyosobową komunię. Jest On obecny we wspólnotach, które razem trwają na modlitwie. Dlatego zachęcajmy się do uczestnictwa w nabożeństwach prowadzonych w kościołach parafialnych. Twórzmy wspólnoty wsłuchujące się w głos Boży i pozwalające się Mu prowadzić. Pomagajmy sobie nawzajem, aby pięknie i godnie żyć dla Bożej chwały. Dostrzegajmy i śpieszmy z pomocą do tych, którzy nas potrzebują i dyskretnie kierują ku nam proszące spojrzenia.