Wieloaspektowa formacja na początku drogi życia poświęconego Bogu umożliwia, pod kierownictwem doświadczonych osób, poznanie potencjału własnej osobowości, zweryfikowanie autentyczności powołania i przyswojenie sobie umiejętności nieustannego poddawania się prowadzeniu Ducha Świętego. Celem początkowej formacji zakonnej i seminaryjnej jest upodobnienie się do Bożego Syna i naśladowanie Jego postaw względem Boga Ojca i ludzi.

Okres formacji początkowej jest czasem uprzywilejowanym w życiu każdego, kto poświęca się Bogu. Choć wspominany jest najczęściej z radością i sentymentem przez tych, którzy go przeżyli, to jednak nie jest usłany różami. Wymaga bowiem wielu wysiłków i osobistego zaangażowania zarówno formatorów, jak i osób formowanych, aby osiągnąć oczekiwany skutek. Zaangażowanym w formację musi towarzyszyć nieustannie trzeźwe myślenie i rozeznanie, aby nie podejmować aktywności, które nie służą formacji. W pustoszejących seminariach i domach zakonnych, na barki tych nielicznych, mających odwagę iść za głosem serca, spadają obowiązki, które niegdyś niesione były przez o wiele większą grupę. Zmienia się również obyczaj i standard życia osób, które zdecydowały się podążać za Chrystusem drogą rad ewangelicznych. Często, z tego względu, trzeba dziś budować nowe, przejrzyste struktury i przecierać jeszcze nie przebyte szlaki.

W obecnej dobie, młodym seminarzystom i zakonnikom potrzeba niezwykłej roztropności, aby wytrwali przy Chrystusie, gdy z entuzjazmem angażują się w życie wspólnotowe i realizację charyzmatu swego instytutu oraz podjęte apostolaty. Potrzeba im także modlitewnego wsparcia, aby pozwalali prowadzić się Duchowi Świętemu i pośród licznych obowiązków, nie umniejszali wagi osobistej pracy nad sobą i przyswajania sobie wiedzy oraz aby stawali się coraz bardziej ludźmi Ewangelii, niosącymi świadectwo miłosierdzia Boga do każdego człowieka.