Krótka relacja o pielgrzymowaniu Pana Jezusa przez krainy Jego ziemskiej ojczyzny (Mk 3, 7-12), przybliża nam pełną miłości osobowość Bożego Syna. Chrystus, będąc zawsze jednością z Bogiem Ojcem, przez proste gesty miłości, objawia w istocie pełne miłosierdzia i otwartości Serce Boże względem każdego człowieka. Z tego fragmentu Ewangelii św. Marka możemy wyczytać, iż ludzie chorzy i zdrowi, uzależnieni i wolni, spełnieni i poszukujący, grzesznicy i sprawiedliwi według Prawa, kobiety i mężczyźni, odważni i zalęknieni, posiadający bogactwa i biedacy, uczeni w Prawie i prostaczkowie – dosłownie wszyscy – gromadzili się wokół Wędrownego Nauczyciela z Nazaretu, aby Go słuchać i pozyskać Jego pomoc w swoich najtrudniejszych sprawach. Pełni nadziei i ufności przedstawiali Mu swoje prośby, a On im wszystkim udzielał upragnionej łaski.

Były to indywidualne spotkania, które pozwalały różnym osobom doświadczyć głębi Bożego miłosierdzia płynącego przez Jezusa. Objawiały Boga współczującego z każdym cierpiącym, zatroskanego o wszystkich, poszukującego zagubionych i zmęczonego trudem o to, aby ludzie poznali prawdę o sobie i ich Niebieskim Ojcu. Dowodziły, że każdy ma dostęp do Boga i Jego bezinteresownej miłości. Potwierdzały, że łaska Boża jest zupełnie darmowa dla wszystkich, którzy o nią proszą. Po latach, św. Jan Apostoł, który towarzyszył Chrystusowi od początku do końca Jego publicznej działalności, zaświadczył o Bogu w imieniu swoim, a także tych, którzy spotykali się wówczas ze Zbawicielem, pisząc: „My poznaliśmy i uwierzyliśmy miłości, którą Bóg ma względem nas. Bóg jest miłością i kto trwa w miłości, trwa w Bogu, a Bóg przebywa w Nim” (1J 4, 16).

Aby finansiści współpracowali z rządami w celu uregulowania sfery finansowej i ochrony obywateli przed niebezpieczeństwami.

Zmartwychwstanie jest wydarzeniem, którego doświadczamy, często o tym nie wiedząc. Czasami przenika nas radość, promieniujemy nią i nie zdajemy sobie sprawy, że jest to Duch Święty, który obudził do życia zmarłego Jezusa, a nam został dany jako owoc paschalnego zwycięstwa Bożego Syna. Jeśli uczestniczymy w sakramentalnym życiu Kościoła, napełniamy się Słowem Bożym i według jego wskazań postępujemy, mamy w swych sercach miłość i światło zmartwychwstałego Jezusa. Świadczymy – świadomie lub biernie – o zmartwychwstałym Chrystusie, który żyje i działa w nas, a który jest Wieczną, Niezwyciężoną Światłością.

Klasztor Słowa Bożego, Nysa,
Boże Narodzenie 2020 r.

Umiłowani w Chrystusie!

„ Dlaczego żłóbek wzbudza tyle zadziwienia i nas wzrusza?
Przede wszystkim dlatego, że ukazuje czułość Boga.
On, Stwórca wszechświata, uniża się do naszej małości. (…) 
Serce żłóbka zaczyna bić, kiedy w Boże Narodzenie
składamy w nim figurkę Dzieciątka Jezus.
Bóg przedstawia się w ten sposób w dziecku,
aby powierzyć się objęciu naszych ramion.
W słabości i kruchości ukrywa swoją moc,
która wszystko stwarza i przekształca.
Wydaje się to niemożliwe, a jednak tak jest:
w Jezusie Bóg był dzieckiem i jako takie
chciał objawić wspaniałość swojej miłości,
która przejawia się w uśmiechu
i w wyciągnięciu rąk ku każdemu.”     (Admirabile signum) 

Na czas Świąt Bożego Narodzenia życzymy Wam zadziwienia i wzruszenia przy żłóbku czułością Boga i Jego troską o każdego z Was. Niech Boże światło pozwoli Wam znaleźć nadzieję prowadzącą przez codzienność, obdarzy pokojem, zdrowiem i mocą płynącą ze spotkania Dziecięcia Jezus. Życzymy Wam błogosławieństwa tego Bożego Dziecięcia w Nowym 2021 Roku.

W miłości Wcielonego Słowa – s. Maria Immakulata
ze wspólnotą Sióstr Służebnic Ducha Świętego od Wieczystej Adoracji

Módlmy się, aby nasza osobista relacja z Jezusem Chrystusem była ożywiana przez Słowo Boże i przez życie modlitwy.

Relacja międzyosobowa to dynamika dialogu. Jest braniem i dawaniem, słuchaniem i mówieniem, pytaniem i odpowiadaniem. Jeśli relację animuje tylko jedna strona, a druga pozostaje w bierności, obojętności lub agresji, to taka relacja powoli zanika i po prostu ginie. Jezus Chrystus jest tym, który ożywia każdą swoją relację z człowiekiem i nigdy do nikogo się nie zniechęca. W Ewangelii św. Jana mówi sam o sobie, że „nie przyszedł, aby świat sądzić, lecz aby go zbawić” (por. J 12, 47 b). Chrystus oddał życie umierając na krzyżu z miłości do każdego człowieka. Jego postawa względem nas wszystkich, bez wyjątku, jest życzliwa i niezmienna. Przez sakramenty Kościoła ożywia On nasze dusze, w Eucharystii karmi je swoim Ciałem i Krwią, a biblijnym Słowem przenika całą naszą historię, rozświetlając codzienność, pomagając nam rozumieć siebie, innych i otaczający nas świat. Jest Bogiem zawsze dyskretnie obecnym i ewidentnie niechcącym nam niczego utrudniać, lecz z całą potęgą swego kochającego Serca nam błogosławiącym.

„Spuście rosę niebiosa z góry, a obłoki niech spuszczą z deszczem Sprawiedliwego…”

Msze Święte ku czci Matki Bożej, nazywane Roratami, kojarzą się nam z ciemnością rozświetloną świecami i lampionami niesionymi w procesji na wejście przez najmłodszych. Podobno w dawnych wiekach w Polsce tę procesję pełną powagi, zmierzającą do katedry na zamku królewskim, kończył Prymas Polski, który stawiał na ołtarzu niesioną świecę mówiąc:„ Jestem gotowy na sąd Boży”. Dziś raczej nie myślimy o sądzie Bożym, ale stojąc z zapaloną świecą, mówimy swoją postawą właściwie to samo: „Jesteśmy przygotowani, Panie Jezu, na Twoje przyjście! Czekam z radością! Przyjdź, Panie Jezu!”

Adwent to już i jeszcze nie. To ciemność i światło. Światło – znak tego, że Boża Obecność jest już z nami. Ciemności wokół nas – znak, że jeszcze nie w pełni doświadczamy życia Bożego. W czasie Rorat naszą kaplicę, tak jak nasze życie, rozświetlają dwa rodzaje światła: to znad tabernakulum – płynące z sakramentalnej Obecności Pana i to zapalonej świecy trzymanej w ręku – płynące z każdego serca pełnego miłości. Jest w nas jednak czekanie na wielkie Światło, na wielkie Gloria śpiewane z aniołami w wiecznej radości.

We wrześniu nasza wspólnota została zaprezentowana w progamie „Oblicza wiary” zachęcamy do poznania.

Zobacz

Módlmy się, aby postęp w dziedzinie robotyki oraz sztucznej inteligencji zawsze pozostawał w służbie ludzkiego istnienia.

Troska o lepszy świat oraz zabieganie o wygodne warunki życia i rozwoju człowieka, inspirują mieszkańców naszej planety do efektywnej pracy w dziedzinie nauki. Z historii wiemy, że niezweryfikowane i pochopnie zastosowane odkrycia naukowe, nie zawsze służyły bezpieczeństwu ludzkości. W obecnej dobie wiele dyskutuje się w zespołach naukowych na temat przyszłości życia na ziemi. W encyklice Laudato si’ Ojciec Święty podkreślił, że korzyści, jakie ludzkość może czerpać z postępu technicznego zależą od stopnia, w jakim nowe możliwości będą stosowane w sposób etyczny.

Kiedy Internet zarzucił swoją sieć do niemalże wszystkich miast i osiedli naszej planety, a międzyosobowa komunikacja stała się prosta i szybka, zaczęliśmy mówić, iż nasz świat to globalna wioska. Życie ludzi na całej Ziemi stało się inne, przemianie uległy obyczaje funkcjonowania małych społeczności i naszych kościelnych parafii. Globalny rozwój techniczny przyczynił się także do zmian w mentalności wielu osób. Dawne kraje misyjne stały się wspólnotami tętniącymi żywą wiarą, a kontynent europejski pogrążył się w sekularyzacji. Dziś Kościół w Europie potrzebuje ożywienia misyjnego przez wzajemne świadectwo wiary jego członków i przez gorliwą modlitwę. Od lat w miesiącu październiku we wspólnotach parafialnych i domowych rozbrzmiewa nabożeństwo różańcowe. Dobrze jest podtrzymywać tą tradycję i modlić się na różańcu za Kościół i jego misję. Błogosławieństwem jest objęcie modlitewnym wsparciem wybranych misjonarzy i misjonarki.