Ofiarowanie Najświętszej Maryi Panny to wyjątkowe wspomnienie w kalendarzu liturgicznym dla wszystkich, którzy przyjęli Boże zaproszenie do życia kontemplacyjnego. Dzień 21 listopada obchodzony jest bowiem w Kościele katolickim jako Dzień Życia Kontemplacyjnego. W dniu tym celebrujemy tajemnicę powierzenia się Maryi ukochanemu Bogu w Świątyni Jerozolimskiej. Dla wielu osób konsekrowanych jest to również dzień złożenia profesji zakonnej.

Miłość do Boga można wyrażać na wiele sposobów. Zamieszkanie w domu Bożym, którym jest klasztor i dołączenie do wspólnoty tych, którzy ukochali Chrystusa niepodzielnym sercem, jest wyznaniem miłości Bogu. Jest pragnieniem zbliżenia się do Boga i Jego chwały oraz chęcią przebywania w Bożej obecności i adorowania Jego miłosiernej mocy.

Powołanie zakonne jest niezwykłym przywilejem. Pozytywna odpowiedź na nie – zawsze niezwykłą łaską, a wytrwanie w nim odwagą i bezgranicznym zaufaniem samemu Bogu.

Nie wszyscy otrzymują Boże zaproszenie do bliskiej relacji z Nim. Powołanie do kapłaństwa lub życia konsekrowanego nie jest powszechnym powołaniem, tak jak na przykład powołanie do małżeństwa. Dlatego też nie wszyscy rozumieją taki styl życia. O pięknie życia z Bogiem i służenia Mu wiedzą tylko ci, którym zostało to podarowane. Nie każdy, kto przyjął powołanie, potrafił przejść zwycięsko przez piętrzące się trudności i pozostać na obranej drodze. Bóg nigdy nie odwraca się od takiej osoby, ale udziela jej więcej łask miłości i wsparcia.

Bóg nie wyklucza nikogo z kręgu swoich umiłowanych dzieci. Ma On upodobanie szczególnie w tych, którzy nie zagubili naturalnego kontaktu z Nim. Wychodzi im naprzeciw pomagając umacniać duchowe więzi z Nim i towarzysząc im w każdej sytuacji.

Kościół jest wspólnotą tych, którzy otwierają się na Bożą obecność i z ufnością oddają się Jego prowadzeniu. Tworzą oni autentyczne mieszkanie dla Boga. Dzielą się Jego miłością między sobą i umacniają poprzez Boże Słowo i sakramenty. Nie są osobami bezbłędnymi, ale dążą do tego, aby być obrazem Boga indywidualnie i wspólnotowo. Obdarzeni są różnymi charyzmatami, aby wzajemnie sobie pomagać i służyć w drodze do wiecznej chwały – pełnej jedności z Bogiem. Szczególne zadania przewodzenia wspólnocie Kościoła powierza sam Bóg swoim wybranym. Są to duchowni i różne osoby konsekrowane. Pierwszym ich zadaniem jest składanie świadectwa o istnieniu Boga i trwanie w prawdzie o ludzkiej godności powołania każdego człowieka do przyjaźni z Bogiem.

Miłowanie domu Boga odpowiada miłości do wspólnoty Kościoła, w której Bóg szczególnie przebywa. Osoby prowadzące życie kontemplacyjne mają szczególny dar postrzegania obecności Bożej pośród ludzi i w nich samych. Szukają one Bożego oblicza w każdym człowieku i adorują Go w dyskretny sposób. Odzwierciedla to szczególny dialog tych, którzy prześcigają się w okazywaniu sobie wzajemnej miłości. W dialogu tym nie brakuje ani miłości, ani prawdy, ani krytycznego spojrzenia. Bóg jest zawsze Tym Umiłowanym, który inspiruje, prowadzi i zachwyca.

Mistrzynią kontemplacyjnego dialogu z Bogiem jest Maryja – Matka Jezusa. Ona przewodniczy przez wieki wszystkim, którzy wchodzą na drogi bliskiej relacji z Bogiem. Jej ofiarowanie się Bogu i całe Jej piękne życie pozostaje najlepszym wzorem dla tych, którzy szczególnie ukochali Boga.