Bogactwem każdej wspólnoty jest to, że tworzą ją bardzo różni ludzie. Odmienność wielu osób żyjących blisko siebie służy współpracy, sprzyja uzupełnianiu się, pozwala patrzeć na wyzwania i problemy z wielu poziomów, stwarza wszystkim możliwości ciągłego rozwoju. Wreszcie uniemożliwia nudę i rutynę. Niszczący harmonię zamęt wkrada się wówczas, gdy członkowie wspólnoty gubią sens wcześniej podjętych decyzji i nie potrafią dalej wybierać tego, co dla nich dobre, co daje im szczęście i radość, co w gruncie rzeczy jest dla nich lepsze.

Eucharystia jest niezbędnym Pokarmem dla tych, którzy chcą żyć. Bóg w swojej przeogromnej miłości do człowieka postanowił, aby Chleb Życia był dostępny dla wszystkich ludzi. W Jezusie Chrystusie, swoim Jednorodzonym Synu, przyjął postać zwykłego człowieka i ofiarował swe Ciało jako Sakramentalny Pokarm dający życie wieczne. Przyjmując z wiarą Eucharystię, stajemy się jednością z naszym Bogiem, Ojcem i Stworzycielem całego wszechświata. Dostępujemy darmowej łaski uczestnictwa w Boskiej naturze. Chlubimy się godnością dzieci Boga.

Czas siedmiu dni obejmuje proces stworzenia świata. Głoszą o tym pierwsze akapity Biblii. Przez sześć dni powstawały kolejno elementy strukturalne wszechświata oraz wszelkie istoty żyjące. Jako korona całego stworzenia został powołany do życia człowiek. W siódmym dniu Bóg odpoczywał ciesząc się całym swoim dziełem, a szczególnie człowiekiem, bo właśnie z nim mógł nawiązać relację przyjaźni. Świętowanie Boga Ojca w siódmym dniu jest Jego dialogiem miłości z człowiekiem. Właściwie jest wzajemną adoracją Boga i człowieka.

Wielki Post jest uprzywilejowanym czasem łaski dla wszystkich, którzy wierzą i szukają Boga. Są to błogosławione dni stawania przed Panem w prawdzie i ufności, prześwietlania Słowem Bożym swego serca, rewidowania dróg życia, a także leczenia Bożą miłością chorób duszy. Jest to czas święty i upragniony, ponieważ poprzez działalność Kościoła, Bóg osobiście zaprasza każdego z nas do duchowej odnowy. Znak posypania głowy popiołem wyraża gotowość serca do rezygnacji ze wszystkiego, co dystansuje od Bożej miłości. Świadczy o naszej zgodzie na pielgrzymowanie z Chrystusem oraz na wewnętrzną przemianę według Bożego upodobania.

„Wołajcie radośnie na cześć Pana, służcie Panu z weselem, przyjdźcie i radujcie się przed Jego obliczem. Pan jest dobry, Jego łaska na wieki, a Jego wierność z pokolenia na pokolenie” – tymi słowami z Psalmu 100 modlą się bardzo często osoby konsekrowane, ciesząc się błogosławieństwem Boga i nieustannym darem Jego łaski. Życie konsekrowane to życie pełne przygód, pociągające beztroskim entuzjazmem, fascynujące uczestnictwem w gronie najbliższych przyjaciół Chrystusa, pewne Jego stałej wierności w miłości. 2. lutego zakonnicy i zakonnice trzymając w ręku zapalone świece odnawiają z ufnością swoje oddanie się Panu.

15. stycznia cieszymy się liturgiczną uroczystością św. Arnolda Janssena. Nasze wspólnoty na nowo ożywają radością i duchem misyjnym Założyciela. Przypominamy sobie o spuściźnie duchowej, którą on nam zostawił, i którą staramy się żyć. Najważniejszym jednak impulsem jest świadomość, że Bóg zaprosił nas do współpracy w swoim dziele zbawienia ludzi.

Niech światło Bożej Miłości, które rozproszyło niegdyś mroki smutku i desperacji okupowanej Judei, zagości ze swoją mocą w Twoim sercu i niech uczyni je na nowo miejscem Bożego zamieszkania.
Niech łamany opłatek przypomina Ci o Bogu zawsze obecnym lecz nieogarnionym w Jego potędze i kruchości.
Niech te Święta przypominają Ci o sensie i wartości ludzkiego życia w jedności z Bogiem i według Jego zasad.
Niech radość i wolność charakteryzują Twoje dni przez cały kolejny rok 2024.
Niech towarzyszy Ci zawsze Boża Łaska.

Trudno odnaleźć się w takiej rzeczywistości, a nawet wyobrazić ją sobie,
w której nic nie istnieje. A jednak było tak właśnie na początku. Otaczający nas dzisiaj świat jest bardzo bogaty w istoty żyjące i w rzeczy materialne. Jest on konsekwencją Bożej pradecyzji o zaistnieniu tego, co dziś oglądamy. W naszym świecie ścierają się idee kreatywnej Bożej miłości i ludzkiej wolności, a także siły zła, które nie akceptują przyjaźni Boga z człowiekiem i uprzywilejowanej pozycji człowieka pośród stworzenia.

Nikt z nas nie jest anonimowy w oczach Boga. Nasze imiona, które zostały zapisane w Ksiedze życia, określają naszą tożsamość jako dzieci Boga(zob. Ap 3,5). W każdym z nas tkwi potencjał Bożego królestwa. Wszędzie, gdzie jesteśmy możemy głosić swym życiem Ewangelię o miłości Boga do człowieka.

Bóg przebywa w naszych sercach i czyni z nich świątynię swej chwały. Mistycy chrześcijańscy, podpowiadają nam, że dar chodzenia w obecności Bożej jest szczególną łaską, możliwą dla każdego Bożego dziecka, tzn. dla tego, kto przyjął sakrament chrztu i zbawienie zaoferowane przez Chrystusa, a wraz z nim Chrystusowy styl życia. Jako osoby ochrzczone w imię Trójcy Świętej zostaliśmy zanurzeni w miłości Bożej i uprzywilejowani do ciągłego przebywania w Jego obecności.