Szczególnym apelem pontyfikatu Franciszka stało się ożywienie, wśród wszystkich, światowego pragnienia braterstwa. W encyklice O braterstwie i przyjaźni społecznej Papież podkreśla m. in. to, że nikt nie może stawić czoła życiu w pojedynkę. Potrzebujemy wspólnoty, aby nas wspierała, abyśmy razem z innymi mogli spoglądać ku przyszłości. Jesteśmy bowiem jedną rodziną ludzką, wędrowcami stworzonymi z tego samego ludzkiego ciała, dziećmi tej samej ziemi, która nas wszystkich gości, każdego z bogactwem jego wiary czy przekonań, każdego z jego własnym głosem, wszystkich jako braci! (por. Enc. Fratelli tutti, 8).

Organizacje wolontariackie ubogacają nasze społeczeństwa. Przyczyniają się do ich rozwoju i integracji. Budują braterską solidarność. Zrzeszają indywidualności, które chcą angażować się w bezinteresowną i szlachetną działalność dla dobra własnego i innych, często w celu prowadzenia atrakcyjniejszego życia, ale też i z pragnienia niesienia pomocy osobom słabszym i szukającym wsparcia. Powstają w celu promowania działalności rekreacyjnej i kulturalnej, usług socjalnych, zdrowotnych, edukacyjnych i religijnych. Ich zadaniem jest polepszenie i uwznioślenie życia ludzi.

Cierpienie najmłodszych pokoleń mobilizuje nas do refleksji nad destrukcją dążeń osób, które dzierżą odpowiedzialność w polityce, gospodarce i społeczeństwie. Niedostateczna troska o dzieci, o ich rozwój, kształcenie i wychowanie, stawia poważne znaki zapytania o przyszłość ludzkości na naszej planecie. Pomimo chęci życia w pokoju wielu ludzi, na ziemi prowadzone są niezliczone wojny. Nieustannie dają o sobie znać pałające rządzą zysku agresywne mafie, gangi, ugrupowania rebelianckie i terrorystyczne.

Kościół, o którego charakter i stan modlimy się w tym miesiącu reprezentował sam Chrystus, kiedy chodził po ziemi otoczony grupką apostołów oraz tych kobiet i mężczyzn, którzy nawiązali z Nim głębsze relacje. Jezus tworzył wokół siebie tą przestrzeń, w której było miejsce na solidarność, braterstwo i akceptację drugiego człowieka. Mistrz z Galilei nikogo od siebie nie odrzucał. Był otwarty dla wszystkich i dla każdego. W swym sercu czuł, widział i słyszał potrzeby ludzi, ich cierpienie, pragnienia i dążenia. Uzdrawiał, nauczał, podnosił na duchu, budził nadzieję, poszerzał perspektywy postrzegania rzeczywistości, modlił się wspólnie i na osobności. Był pewny miłości Ojca, odważny w podejmowaniu ryzyka głoszenia królestwa Bożego, pomimo odrzucenia Jego misji przez ludzi i aż do oddania życia na krzyżu. Nie był samowystarczalny. Radość i trud ewangelizacji dzielił z ludźmi, którzy byli gotowi podążać z Nim.

„Zdecydowane odrzucenie kary śmierci pokazuje jak bardzo możliwe jest uznanie niezbywalnej godności każdego człowieka i przyznanie, że ma on swoje miejsce na tym świecie. Ponieważ jeśli nie odmówię jej najgorszemu z przestępców, to nie odmówię jej nikomu, dam wszystkim możliwość dzielenia się ze mną tą planetą, pomimo wszystkiego, co może nas oddzielać” – pisze papież Franciszek w encyklice Fratelli tutti w numerze 269.

Kryzys ekonomiczny i społeczny wynikły na skutek pandemii koronawirusa, jak również konfliktów zbrojnych, uderzył bezlitośnie w działalność małych i średnich przedsiębiorców, szczególnie tych, którzy rejestrują się w prowincjonalnych miejscowościach i dają zatrudnienie większości ich mieszkańców.

„Żyć teraźniejszością”, „być świadomie obecnym tu i teraz” to cechy zdrowej i odpowiedzialnej osoby. Jednakże teraźniejszość jest owocem przeszłości, jak również kreatorem przyszłości. Wiele podstawowych wartości zostało nam przekazane przez pokolenia ludzi żyjących przed nami. Współczesna, zglobalizowana przez media kultura, zaskakuje negowaniem mądrości starszych, narzuca nieznaną nowość, sugeruje inność wcześniej niespotykaną, wręcz zagłusza styl życia, który charakteryzował pokolenia ludzi w minionych wiekach. Można zauważyć pewne załamanie w przekazie informacji pokoleniowych. Spoglądanie w przyszłość może nas zadziwiać i napawać lękiem, albo prowokować do konkretnych zmian w relacjach z osobami starszymi.

Bezinteresowna miłość i świętość w codzienności kojarzy się spontanicznie z życiem Świętej Rodziny w Nazarecie. Jezus, Maryja i Józef to trzy osoby, które z Bożego upodobania kształtowały małą rodzinną wspólnotę. Z tej wspólnoty promieniuje moc, prostota i impulsy do pięknego i  harmonijnego – choć nie bez trudności i przeszkód – życia dla każdej rodziny chrześcijańskiej. Bezinteresowna miłość pozostaje zawsze wartością, bo właśnie taka miłość odzwierciedla Boga, który nieustannie daje się człowiekowi, nie zważając na własne korzyści, przywileje, zyski, czy wyróżnienia.

W adhortacji apostolskiej Christus vivit Papież Franciszek pisze o młodości, że „jest darem, który możemy bezużytecznie zmarnować lub przyjąć z wdzięcznością i przeżywać w pełni. Bóg jest sprawcą młodości i działa w każdym młodym człowieku. Młodość jest czasem błogosławionym dla młodego człowieka i błogosławieństwem dla Kościoła i świata. To radość, pieśń nadziei i szczęścia. Docenianie młodości oznacza postrzeganie tego okresu życia jako czasu cennego, a nie jako fazy przejściowej, w której ludzie młodzi czują się popchnięci w dorosłość” (CV 134-135).

Wiedzę o tym, że zdrowie jest cenną wartością gruntujemy już w szkole podstawowej analizując, może z przymrużeniem oka, fraszkę Jana Kochanowskiego „Na zdrowie”. Faktycznie, gdy zdrowie nam nie dopisuje, nie mamy radości ani z życia, ani z mienia, ani z przyjaźni.