Każdy człowiek potrzebuje łaski od Pana. Wszyscy żyjemy z Bożej hojności. Nasze istnienie jest konsekwencją Jego zgody i błogosławieństwa. Bóg cieszy się każdym z nas. Pragnie naszej przyjaźni, ale pozostawia nam wolność w relacji do Niego oraz radość samodzielnego poznawania Jego bezinteresownej miłości i życzliwej troski o nas. Bóg wspiera nas w każdym momencie. Jego obecność pośród nas jest ewidentna, lecz bardzo dyskretna. „W Nim żyjemy, poruszamy się i jesteśmy” (Dz 17,28).

Papież Franciszek nieustannie zachęca nas, abyśmy w drugim człowieku widzieli swojego brata. O wartości człowieka bowiem nie świadczy to, z jakiego kraju pochodzi, jakie otrzymał wychowanie i wykształcenie, do jakiej rasy i kultury należy lub jaką religię wyznaje, ale to że jest dzieckiem Boga, że został odkupiony drogocenną Krwią Chrystusa i jest zaproszony do wiecznej radości w bliskości swego Ojca – Boga.

Wieloaspektowa formacja na początku drogi życia poświęconego Bogu umożliwia, pod kierownictwem doświadczonych osób, poznanie potencjału własnej osobowości, zweryfikowanie autentyczności powołania i przyswojenie sobie umiejętności nieustannego poddawania się prowadzeniu Ducha Świętego. Celem początkowej formacji zakonnej i seminaryjnej jest upodobnienie się do Bożego Syna i naśladowanie Jego postaw względem Boga Ojca i ludzi.

Bóg stworzył człowieka jako mężczyznę i kobietę. Kobieta jest towarzyszką mężczyzny tak samo, jak mężczyzna jest towarzyszem kobiety. W Bożym zamyśle nie ma ani wyższej, ani niższej płci. Kobieta i mężczyzna są sobie równi w darze powołania do życia i w darze łaski zbawienia. Różnią się jednak w wyglądzie fizycznym i w bogactwie cech psychicznych. Różnice te podkreślają potrzebę wzajemnego uzupełniania się i współpracy w podejmowaniu wyzwań egzystencjalnych. Zachęcają do istnienia nie obok siebie i nie razem ze sobą, ale nawzajem dla siebie (zob. Kongregacja Nauki Wiary, List o współdziałaniu mężczyzny i kobiety w Kościele i w świecie, 2004, Nr 6).

Trud zdobywania Bożego królestwa wpisany jest w grafik każdego pielgrzyma tej ziemi. Życie wiarą jest duchową walką. Ludzie zaangażowani w kontynuację misji Chrystusa ciągle zmagają się ze słabością własnego ciała i z duchem ciemności tego świata. Nikt jednak nie jest sam. Wszystkim towarzyszy Pan Jezus i Jego łaska. Przeciwności znoszone dla Ewangelii nie są przekleństwem, ale przywilejem.

Corocznie, 11. lutego, obchodzimy Światowy Dzień Chorego. Święto to ustanowił św. Jan Paweł II w 1992 r. We wspólnocie Kościoła ma ono za cel otoczenie modlitwą tych, którzy cierpią na duszy i ciele. Osoby nieuleczalnie chore potrzebują szczególnej troski. Pogarszający się stan zdrowia wyniszcza ich somatycznie i psychicznie. Lęk przed śmiercią i niepewnością tego, co nastąpi później, wywołuje różne niepożądane zachowania. Wiąże się to z koniecznością ciągłego towarzyszenia im przez najbliższych, którzy również zmagają się, w związku z zaistniałą sytuacją, z narastającymi problemami natury emocjonalnej i psychicznej.

Charyzmaty to szczególne dary Ducha Świętego udzielane ludziom w celu tworzenia, umacniania i ożywiania wspólnoty Kościoła. Przyjmując sakramenty inicjacji chrześcijańskiej, zostaliśmy wszczepieni w mistyczne Ciało Chrystusa i ubogaceni różnymi łaskami, które określają nasze przywileje, funkcje i zadania w Kościele. Nikt z nas nie jest anonimowy w oczach Boga. Każdy z nas otrzymał różnorodne dary, zdolności i talenty, pośród których pierwsze miejsce zajmuje miłość, aby cieszyć się życiem oraz przynależnością do Boga – miłosiernego Ojca nas wszystkich.

W świecie rywalizacji i pogoni za maksymalnym zyskiem, którego źródłem mogą być talenty i uzdolnienia powierzone ludzkim osobowościom, a także w środowiskach, gdzie podkreśla się ułomności psychofizyczne i akcentuje braki rozwojowe, w celu odrzucania jednostek mniej atrakcyjnych komercyjnie, osoby z widoczną niepełnosprawnością, w porównaniu z ich zdrowymi rówieśnikami, nie mają niekiedy możliwości, aby rozwijać się w adekwatnym dla siebie tempie i cieszyć się swoimi życiowymi sukcesami. Potrzebują one wsparcia rodziny i najbliższego kręgu otoczenia, ale także pomocy ze strony konkretnych instytucji, aby mogły zaistnieć w społeczeństwie i brać w nim czynny udział.

Każda wspólnota potrzebuje lidera, który z troską i mądrością prowadzi wszystkich jej członków, udziela właściwych wskazówek i posyła do wykonywania określonych zadań. Koordynacja wspólnoty przez jednego przywódcę wprowadza harmonię i ład, określa funkcje każdego, umacnia poczucie bezpieczeństwa i daje radość z przynależności do tej konkretnej wspólnoty.

Obrazując obecną sytuację Kościoła treścią biblijnej przypowieści o zaczynie (zob. Łk 13, 20-21), można powiedzieć, że synod, który zwołał papież Franciszek, stał się fermentem nowej i bardziej świadomej jedności z Chrystusem wspólnoty. Zachęceni przez Piotra naszych czasów, zdobyliśmy się na odwagę przeprowadzenia wielu spotkań i rozmów. Wsłuchiwaliśmy się w siebie nawzajem i modliliśmy się razem w mocy Ducha Świętego. Zauważyliśmy również, że jesteśmy i nadal chcemy być Kościołem Chrystusowym. Słuchanie i dialog, a także wychodzenie na peryferie świata, które ciągle się powiększają, to właśnie styl życia Jezusa.