Każdy z nas może myślą wrócić do takiej chwili swojego życia, kiedy zrezygnowany musiał przyznać: „Dalej już nie mogę”, „Więcej nie uniosę”, „Jestem u kresu swoich sił”, a następnie wybierał możliwość zmiany swojej sytuacji idąc za głosem sugerującym albo: „Potrzebuję wsparcia”, „Muszę z kimś porozmawiać”, „A co mi podpowiada Słowo Boże?”, „Trzeba rozpocząć leczenie”, albo: „Nie mam na nic chęci”, „Zostawcie mnie wszyscy w spokoju”, „Mam tego dosyć”, „Poddaję się”.

„Na mocy otrzymanego Chrztu, każdy członek Ludu Bożego stał się uczniem misjonarzem (por. Mt 28,19). Każdy ochrzczony, niezależnie od swojej funkcji w Kościele i stopnia pouczenia w swojej wierze, jest aktywnym podmiotem ewangelizacji i byłoby rzeczą niestosowną myśleć o schemacie ewangelizacji realizowanej przez kwalifikowanych pracowników, podczas gdy cała reszta ludu wiernego byłaby tylko odbiorcą ich działań. Nowa ewangelizacja powinna zakładać nowy protagonizm każdego z ochrzczonych. To przekonanie przybiera formę apelu skierowanego do każdego chrześcijanina, by nikt nie wyrzekł się swojego udziału w ewangelizacji, ponieważ jeśli ktoś rzeczywiście doświadczył miłości Boga, który go zbawia, nie potrzebuje wiele czasu, by zacząć Go głosić, nie może oczekiwać, by udzielono mu wiele lekcji lub długich instrukcji. Każdy chrześcijanin jest misjonarzem w takiej mierze, w jakiej spotkał się z miłością Boga w Chrystusie Jezusie.” Franciszek, Adhort. apost. Evangelii Gaudium, 120.

„Ludzie młodzi nie są jedynie przyszłością świata, są jego teraźniejszością i ubogacają go swoim wkładem” – pisze papież Franciszek w adhortacji apostolskiej Christus vivit (CV, 64). Prosty i zrównoważony styl życia jest alternatywą do stylu dominującego i konsumpcyjnego, zmierzającego ku degradacji nie tylko przyrody, ale także ku niszczeniu wolności człowieka i sprawiedliwości w całej rodzinie ludzkiej. Obecna kultura światowa podporządkowana jest władzy techniczno-ekonomicznej działającej wbrew uniwersalnym normom etycznym i polityce otaczającej troską ubogich i marginelizowanych. Niepochamowane bogacenie się uprzywilejowanej, ale małej grupy ludzi odbywa się kosztem życia w skrajnym ubóstwie większości mieszkańców naszej planety.

Potrzeba rozwoju, reformy i odnowy charakteryzuje każdą wspólnotę, którą tworzą żywe i twórcze osoby. Także wspólnota Kościoła potrzebuje ciągłej przemiany, bo chociaż jest zjednoczona w Duchu Świętym z Chrystusem w Jego Ciało, jest narażona na działanie rozbijających ją pierwiastków zła obecnych w świecie. „Chrystus wzywa pielgrzymujący Kościół do nieustannej reformy, której Kościół, rozumiany jako instytucja ludzka i ziemska, wciąż potrzebuje” – czytamy w Dekrecie Unitas redintegratio Soboru Watykańskiego II, (nr 6). Poszczególni członkowie Kościoła, umacniający się sakramentami i Bożym Słowem, również powinni troszczyć się o permanentną odnowę, aby ciągle powracać do źródła swojej tożsamości. Jest to łaska, z którą każdy z nas jest zaproszony współpracować, aby nie utracić wiary i nie dać sobie skraść kompasu serca, którą jest Ewangelia.

Abyśmy w konfliktowych sytuacjach społecznych, ekonomicznych i politycznych byli odważnymi i pełnymi pasji architektami dialogu i przyjaźni.

Kultura spotkania, dialogu i akceptacji drugiego człowieka z jego wieloaspektową odmiennością, o której często mówi papież Franciszek, klasyfikuje się w opozycji względem kultury indywidualizmu i dominacji lansowanej przez współczesny świat. Ojciec Święty proponuje nam nowy styl życia, oparty na relacjach wzajemnego szacunku, braterstwa i pokoju.

Za młodych, którzy przygotowują się do małżeństwa wspierani przez chrześcijańskie wspólnoty, aby wzrastali w miłości, hojności, wierności i cierpliwości.

Dobre przygotowanie do małżeństwa jest niemałym wyzwaniem dla młodych ludzi obecnego czasu. Pandemia koronawirusa szerzy strach i niepewność o jutro, rzuca cień na każdą długofalową decyzję, a chrześcijańskie małżeństwo wymaga podjęcia zgody na wspólne życie z drugą osobą „aż do śmierci”. Dominująca dziś jednak „kultura tymczasowości”, brak perspektyw na przyszłość, niepewność egzystencjalna i ekonomiczna, zamęt wartości moralnych, fałszowanie obrazu Boga i człowieka, zniechęcają młodzież do takiej decyzji, nawet jeśli zdobyła ona dobre wzorce życiowe w swoich rodzinach i wspólnotach. Papież Franciszek w adhortacji apostolskiej Christus vivit zachęca młodzież entuzjastycznym zdaniem, aby przeciwstawiała się tej narzucającej się kulturze: „Ja mam natomiast do was zaufanie i dlatego zachęcam was do obrania małżeństwa.”, (Christus vivit nr 264).

Za tych, którzy ryzykują życie, walcząc o podstawowe prawa ludzi w systemach totalitarnych, reżimach autorytarnych, a także w demokracjach znajdujących się w kryzysie.

Ludzie, którzy ryzykują własne życie, aby inni mogli żyć godnie odznaczają się wielkim bohaterstwem. Są oni zdeterminowani w swej działalności dobrem wspólnym, ponadnaturalnym poczuciem sprawiedliwości i wrażliwością na krzywdę bliźnich. Często są znakiem sprzeciwu w społeczeństwach, w których wolność nie nosi imienia Bożego. Nie myślą wiele o sobie, lecz raczej o innych i o wartościach, które jako dziedzictwo mają być przekazane przyszłym pokoleniom.

Abyśmy głęboko przeżyli sakrament pojednania, tak by na nowo odczuć nieskończone miłosierdzie Boże.

Sakrament pojednania to misterium spotkania dwóch kochających się osób we wzajemnej otwartości na przyjęcie i obdarowanie się miłością. Osoby te to wielki w miłości Bóg i maleńki człowiek, który decyduje się na przekroczenie swojego egoizmu, aby uczynić w swoim sercu więcej miejsca dla Boga. Szczęśliwa tajemnica tego sakramentu rezerwuje nienaruszalną dyskrecję kapłana, który pośredniczy w imieniu Pana Jezusa słuchając i przyjmując osobę przystępującą do spowiedzi św., a w konsekwencji udzielając jej rozgrzeszenia. W wierze i łasce, każdy człowiek zbliżający się ze skruchą do miłosiernego Serca Boga otrzymuje potwierdzenie swojej tożsamości wyrażającej się w słowach: Ty jesteś moim umiłowanym synem, w którym mam upodobanie / ty jesteś moją umiłowaną córką, w której mam upodobanie (por. Mt 17, 5). Odpowiedzią ze strony obdarowanego bezinteresowną łaską człowieka jest spontaniczna miłość względem samego Boga, ale także wobec innych ludzi i wszystkiego, co Bóg uczynił.

Za kobiety, które są ofiarami przemocy, aby społeczeństwo brało je w obronę, otaczało troską i wspierało w cierpieniach.

Problemy i perspektywy życiowe kobiet oraz ich aktywność w społeczeństwie i w Kościele są zagadnieniami, którym papież Franciszek poświęca sporo miejsca, zarówno w katechezie jak i w modlitwie. O godności i geniuszu kobiety mówił często i pisał dużo także św. Jan Paweł II. Wypada tutaj przypomnieć choćby „List do kobiet” zredagowany przez papieża Polaka w 1995 r., który uformował wiele kobiecych serc do radosnego i twórczego przeżywania daru swego istnienia.

Problem przemocy wobec kobiet jest od lat często nagłaśniany w przestrzeni publicznej. Aby chronić kobiety i zapewnić im należyty szacunek, działają liczne organizacje na różnych szczeblach państwowych i międzynarodowych. Mimo tego obserwuje się niewyobrażalny wzrost perfidnych działań przeciwko godności kobiet oraz zwiększanie się skali ich cierpienia. Ojciec Święty Franciszek pisze o tym znamiennie w encyklice Fraterlli tutti: „Organizacja społeczeństw na całym świecie jest nadal daleka od wyraźnego ukazania, iż kobiety mają dokładnie taką samą godność i prawa jak mężczyźni. Słowa mówią jedno, ale decyzje i rzeczywistość wykrzykują inne przesłanie. Faktem jest, że ‘podwójnie biedne są kobiety narażone na sytuacje wykluczenia, złego traktowania i przemocy, ponieważ często mają mniejsze możliwości obrony swoich praw’” (FT 23); „Szaleństwo nie zna granic, kiedy uprzedmiotawia się kobiety, zmuszane następnie do aborcji” (FT 24). Papież zwraca uwagę także na dramatyczny, rozciągający się na międzynarodową skalę i dotykający kobiet w ogromnej liczbie, proceder niewolnictwa, handel ludźmi i ludzkimi organami. Alarmujące są także informacje o młodych Chrześcijankach uprowadzanych przez Muzułmanów w celu poślubienia ich i zmuszenia do przyjęcia Islamu.

Troska o kobiety jest troską o pokój i o istnienie ludzkości na naszej Ziemi. Szczerą modlitwą wspierajmy kobiety, które uginają się pod nawałem cierpienia.

Aby Pan dał nam łaskę życia w głębokim braterstwie z braćmi i siostrami innych religii, w postawie modlitwy za siebie nawzajem i otwartości na wszystkich.

Od 1.1.1968, w każdy pierwszy dzień roku kalendarzowego obchodzimy Światowy Dzień Pokoju. Pokój, harmonia, braterstwo i przyjaźń to pragnienia i życzenia większości ludzi na ziemi. Pomimo to, na naszej planecie ciągle prowadzone są wojny, konflikty i spory, które nierzadko wypływają z pobudek religijnych. Pan Jezus, prawdziwy Bóg, rodząc się pośród nas jako Człowiek i oddając swoje życie za nas na krzyżu, wysłużył nam Ducha swego i naszego Ojca. Dał nam Ducha Pokoju, „który przenika wszystko, nawet głębokości Boga samego” (1.Kor 2,10). Przez sakrament bierzmowania zostaliśmy ściślej związani z Duchem Świętym. Staliśmy się Jego mieszkaniem i Jego szafarzami. Jako chrześcijanie mamy dzielić się tym wewnętrznym bogactwem i szerzyć Boży pokój na ziemi. Mamy stawać zawsze w postawie modlitwy i otwartości wobec każdego człowieka, gdyż jest on naszym bratem lub siostrą.

Papież Franciszek w encyklice Fratelli tutti przypomniał o fundamentalnej godności wszystkich ludzi jako dzieci Bożych. Wszyscy jesteśmy braćmi i siostrami, ponieważ mamy jednego Ojca. Chociaż zrzeszają nas różne wyznania religijne, wierzymy w Boga, który jest Pokojem, Dobrocią i Miłością. W takim Bogu „żyjemy, poruszamy się i jesteśmy” (Dz 17,28). Nasze odniesienie się do Boga może i powinno kształtować relacje z innymi ludźmi – tak z chrześcijanami, jak i z wyznawcami innych religii. W cytowanej encyklice Papież pisze: „Między religiami możliwa jest droga pokoju. Punktem wyjścia musi być spojrzenie Boga. Bo Bóg nie patrzy oczami, Bóg patrzy sercem. A miłość Boża jest taka sama dla każdego człowieka, niezależnie od wyznawanej przez niego religii. Jeśli jest ateistą, jest to ta sama miłość. (…) Jako wierzący czujemy się wezwani do powrotu do naszych źródeł, aby skupić się na tym, co istotne: uwielbieniu Boga i na miłości bliźniego (…). Prawdą jest, że przemoc nie znajduje podstaw w fundamentalnych przekonaniach religijnych, lecz w ich wypaczeniach.” (FT, 281).