Hymn do Ducha Świętego „O Stworzycielu, Duchu przyjdź”, zawiera w swych strofach najpiękniejsze sformułowania ludzkiego umysłu szukającego precyzyjnego określenia dla Trzeciej Osoby Boskiej. Ostatnim wyrażeniem w tej pięknej pieśni ku czci Ducha Świętego, śpiewanej uroczyście u początku każdego dnia w naszym Zgromadzeniu, jest wyrażenie „Jedno Tchnienie Dwóch”. Najczęściej konkluzja rozwijanej myśli na jakiś temat to najprecyzyjniejsze uchwycenie całej treści. Tak też, wydaje mi się, jest w tym przypadku.

Misterium Zmartwychwstania Bożego Syna mogło zostać przed nami zakryte. Cieszymy się jednak oficjalnie nowiną tryumfu Chrystusa nad śmiercią. Świętujemy to wydarzenie we wspólnocie Kościoła. Jezus nie zatrzymał tej prawdy dla siebie. Po wyjściu z grobu ukazywał się swoim uczniom i oswajał ich z tym, że pokonał śmierć i żyje. Spisana Ewangelia o życiu, śmierci i zmartwychwstaniu Jezusa obiegła świat i jest nadzieją życia wiecznego dla każdego człowieka, który uzna Go za swojego Pana.

Fizjologiczne etapy życia ludzkiego to poczęcie, urodzenie się, wzrastanie, dojrzewanie, owocowanie (poprzez pracę, twórczość, przekazywanie życia) oraz umieranie. Podobną dynamikę można wyróżnić w życiu duchowym. Przenikająca wszechświat i czas myśl Boża o naszym istnieniu to nasze poczęcie. Łaska chrztu św. to urodzenie się dla Bożego królestwa, nauka prawd wiary i dogmatów Kościoła to wzrastanie w wierze, przystępowanie do sakramentów świętych: pojednania, bierzmowania, Eucharystii, namaszczenia chorych, małżeństwa lub kapłaństwa to dojrzewanie. Życie w świetle Ewangelii i dzielenie się swą wiarą z innymi – to owocowanie. Moment kresu życia to umieranie dla tego świata i duchowe narodzenie do wieczności w Bogu. Przechodzenie przez stan śmierci fizycznej do pełni nowego życia to przywilej każdego człowieka odkupionego cierpieniem, śmiercią i zmartwychwstaniem Chrystusa.

Wskazówka św. Pawła: „z lękiem i drżeniem starajcie się o własne zbawienie”, została pierwotnie sformułowana i skierowana do pierwszej wspólnoty chrześcijańskiej w Filippi (Flp. 2, 12). Można ją w czasie Wielkiego Postu usłyszeć pośród wielu innych wiadomości, które z różnym skutkiem docierają do naszych uszu. Współczesność charakteryzuje się natłokiem informacyjnym i zmęczeniem człowieka, przynaglanego impulsywnie przez media do analizowania słanych przez nie treści i do klasyfikowania ich jako ważne lub nieważne. Ważne zachowujemy w pamięci i według nich postępujemy, nieważne odrzucamy. Najczęściej za ważne uważamy te, które cechuje wysoki stopień emocjonalny impulsu rezonującego w naszych sercach. Do ważnych informacji zaliczymy chyżo te, które nas szokują, budzą lęk, przerażają i zaskakują.

A do jakiego rodzaju informacji zaliczymy zaproszenie do troski o swoje zbawienie. Do najbardziej ważnych czy raczej do nieistotnych?

Niebiosa wysączcie z góry rosę!

Obłoki wylejcie z deszczem sprawiedliwość!

Niech się otworzy ziemia i wytryśnie zbawienie!

I niech zakwitnie sprawiedliwość! [Iz 45, 8].

Ten przez wieki wznoszący się do Boga głos z głębi ludzkiego serca, wydaje się nasilać i stawać się bardziej zrozumiałym w liturgicznym czasie Adwentu. Wczytując się w Księgę Izajasza odkrywamy swoją bardziej lub mniej uświadomioną tęsknotę za Bogiem. W ponurej aurze grudniowych dni przyznajemy się do ludzkiej nieporadności. Stajemy w prawdzie i odrzucamy pychę, która podpowiada nam, że jesteśmy mocni i samowystarczalni. Zauważamy, iż bez Boga i Jego miłości jesteśmy nicością, niezdolnymi stworzeniami, aby o czymś pomyśleć i czegokolwiek dokonać. W ciszy serca szukamy dobroci, ukojenia, Odwiecznej Miłości. Odsłaniamy przed Bogiem prośbę o Ducha Świętego i o Zbawienie. Wołamy do Niego o pomoc w przyjęciu udzielanej nam łaski.

Ofiarowanie Najświętszej Maryi Panny to wyjątkowe wspomnienie w kalendarzu liturgicznym dla wszystkich, którzy przyjęli Boże zaproszenie do życia kontemplacyjnego. Dzień 21 listopada obchodzony jest bowiem w Kościele katolickim jako Dzień Życia Kontemplacyjnego. W dniu tym celebrujemy tajemnicę powierzenia się Maryi ukochanemu Bogu w Świątyni Jerozolimskiej. Dla wielu osób konsekrowanych jest to również dzień złożenia profesji zakonnej.

Ogień to błogosławieństwo w czasie chłodu i pomoc w ciemności, ale udręka w dobie upału i niebezpieczeństwo w czasie suszy. Co ma na myśli Jezus, gdy mówi, że „przyszedł rzucić ogień na ziemię i bardzo pragnie, aby już zapłonął” (Łk 12, 49)?

Śpiewając hymn Veni Creator prosimy Boga o „niebieską Łaskę”. Tą „Łaską” jest wewnętrzne życie Trójcy Świętej, Boży Duch, dla nas ludzi – przeogromny dar uczestniczenia w Bożej naturze i pełnia życia. Duch Święty, trzecia Osoba Boska i Jego moc miłości jest tym, czego w gruncie rzeczy najbardziej pragną nasze niespokojne serca. Bez Ducha Świętego jesteśmy jak zagubione dzieci: bez ojca, bez tożsamości i bez celu.

Zmartwychwstały Jezus jest Lampą, którą Bóg stawia pośrodku ciemności naszego lęku, zwątpienia, frustracji, konfliktów, nieakceptowanych chorób i porażek. Moc światła Chrystusa rozświetla cały nasz dyskomfort duchowo-emocjonalny i fizyczny. Przenika nasze dusze i ciała, tak iż czujemy, że żyje w nas Bóg. Jego obecność jest ważniejsza niż nasze trudności. Sprawia, że nie chcemy być już zamknięci w sobie i ograniczeni do realizacji naszych egoistycznych potrzeb. Z Chrystusem, w Chrystusie i przez Chrystusa chcemy być światłem świata i solą ziemi (por. Mt 5, 13-16).