2. lutego, dzięki inicjatywie św. Jana Pawła II, obchodzony jest w Kościele katolickim dzień życia konsekrowanego. Idea zwrócenia uwagi na osoby, które zachwyciły się Chrystusem i poszły za Nim, kontynuując w świecie Jego dzieła, zachęca do pogłębionej refleksji nad sensem i wartością każdego ludzkiego życia. Przypomina o profetycznym wymiarze ludzkiego istnienia, o Nowym Jeruzalem w królestwie niebieskim, o powołaniu do świętości wszystkich – każdego według jego osobistej odpowiedzi na Boże zaproszenie do przyjaźni i miłości.
Dzień życia konsekrowanego wpisuje się znakomicie w Święto Ofiarowania Pańskiego i podkreśla znaczenie obecności w świecie osób poświęconych Bogu. Siostry i bracia, którzy oddali swe życie Bogu, są w gruncie rzeczy, dzięki żywemu świadectwu wiary niosącymi Światło – prawdziwego i żyjącego Chrystusa. Tak jak Maryja i Józef, którzy przynoszą do świątyni jerozolimskiej małego Jezusa, aby Go ofiarować Bogu, a On rozświetla serca ludzi oczekujących Zbawiciela, podobnie i osoby konsekrowane są powołane do tego, aby nieść światło Chrystusa tam, gdzie On sam ich posyła i chce być przez nich niesiony. Podczas liturgii, symbolem Jezusa są świece, które kapłan błogosławi, abyśmy mogli je zapalać w ważnych i niebezpiecznych chwilach naszego życia.
Ewangelicznymi bohaterami tego dnia są również Symeon i Anna. Osoby cieszące się łaską i dostrzegające obecność Zbawiciela. Entuzjastycznie świadczące o Nim. Budzące nadzieję w sercach wątpiących i zrezygnowanych. Charakteryzujące się dojrzałością wiary. Przywołujące na myśl każdą osobę konsekrowaną. „Istotą misji apostolskiej jest bowiem nie tyle działanie, co przede wszystkim świadectwo własnego całkowitego oddania się zbawczej woli Bożej – oddania, które karmi się modlitwą i pokutą.” – św. Jan Paweł II, Vita consekrata, 44.
Przybycie Jezusa do świątyni i ofiarowanie się Bogu inspiruje każdą osobę konsekrowaną do odnowienia swojego osobistego ofiarowania się.