Niebiosa wysączcie z góry rosę!

Obłoki wylejcie z deszczem sprawiedliwość!

Niech się otworzy ziemia i wytryśnie zbawienie!

I niech zakwitnie sprawiedliwość! [Iz 45, 8].

Ten przez wieki wznoszący się do Boga głos z głębi ludzkiego serca, wydaje się nasilać i stawać się bardziej zrozumiałym w liturgicznym czasie Adwentu. Wczytując się w Księgę Izajasza odkrywamy swoją bardziej lub mniej uświadomioną tęsknotę za Bogiem. W ponurej aurze grudniowych dni przyznajemy się do ludzkiej nieporadności. Stajemy w prawdzie i odrzucamy pychę, która podpowiada nam, że jesteśmy mocni i samowystarczalni. Zauważamy, iż bez Boga i Jego miłości jesteśmy nicością, niezdolnymi stworzeniami, aby o czymś pomyśleć i czegokolwiek dokonać. W ciszy serca szukamy dobroci, ukojenia, Odwiecznej Miłości. Odsłaniamy przed Bogiem prośbę o Ducha Świętego i o Zbawienie. Wołamy do Niego o pomoc w przyjęciu udzielanej nam łaski.

Pokorę i współpracę człowieka z Bogiem w wyzwoleniu ludzkości z dramatu samotności, opisuje Ewangelia [Łk 1, 26-38]. Maryja, będąc zakochaną w Bogu młodą dziewczyną i składając Mu w darze całe swoje życie, odpowiada pozytywnie na zaproszenie przyjęcia w swoim ciele Bożego Życia. Zgadza się, aby być Matką Bożego Syna. Otwiera się na Ducha Świętego. Przyjmuje Dar Słowa, wierzy, że Boże Słowo nie jest ani kłamstwem, ani oszustwem. Staje się Matką Boga i wszystkich Jego dzieci.

Maryja jest właśnie tą Ziemią, która miała odwagę otworzyć się i przyjąć Boży Dar. Stało się tak, gdyż udzielona Jej została Łaska. Według relacji ewangelicznej, Anioł Gabriel, gdy przybył do Niej, aby obwieścić Jej Boży plan Zbawienia ludzi, pozdrowił Ją, jako Pełną Łaski – Pełną Ducha Świętego i dlatego zdolną do przyjęcia Bożego Słowa.

Maryja z niezachwianą nadzieją włączyła się do wołania całego Narodu Wybranego o Rosę z nieba – o Ducha Świętego, która by przygotowała ziemię na przyjście Sprawiedliwego – Bożego Syna. Jej modlitwy spełniły się w Jej ciele i w całym Jej życiu. Stała się znakiem i uczestnikiem Bożego królestwa na ziemi. Swoimi oczami oglądała, jak zakwitła Sprawiedliwość na ziemi po Zmartwychwstaniu Jezusa, i gdy wraz z uczniami Chrystusa doświadczała obecności Bożego królestwa po wydarzeniu Pięćdziesiątnicy.

Niepokalane Poczęcie to jedno z imion Maryi. O Jej wolności od grzechu świadczy dogmat wiary Kościoła. Tajemnicę tą czcimy obchodząc Uroczystość Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny. Dzięki Łasce udzielonej Matce Bożego Syna zakwitła na ziemi Sprawiedliwość, proroczo przepowiedziana w Księdze Izajasza.

Tą Sprawiedliwością, Zbawieniem i Rosą możemy się cieszyć w naszej codzienności, żyjąc wiarą, przyjmując Boże Słowo i Sakramenty Kościoła. Jesteśmy umiłowanymi dziećmi Boga. Korzystajmy więc w obfitości z naszej wolności. Dobrze wybierajmy, aby być naprawdę szczęśliwymi ludźmi.

A jeśli tak nie jest prośmy o pomoc Maryję, aby wyprosiła nam łaskę nawrócenia. Adwent przynagla do przemiany, pomaga odnaleźć właściwą ścieżkę życia. Dołóżmy naszego szczerego wysiłku, aby przygotować się na obecność Pana.

Każda dolina niech się podniesie,

A wszystkie góry i pagórki obniżą!

To, co kręte niech się wyprostuje,

A co wyboiste, niech stanie się równiną! [Iz 40,4]