Niebiosa wysączcie z góry rosę!

Obłoki wylejcie z deszczem sprawiedliwość!

Niech się otworzy ziemia i wytryśnie zbawienie!

I niech zakwitnie sprawiedliwość! [Iz 45, 8].

Ten przez wieki wznoszący się do Boga głos z głębi ludzkiego serca, wydaje się nasilać i stawać się bardziej zrozumiałym w liturgicznym czasie Adwentu. Wczytując się w Księgę Izajasza odkrywamy swoją bardziej lub mniej uświadomioną tęsknotę za Bogiem. W ponurej aurze grudniowych dni przyznajemy się do ludzkiej nieporadności. Stajemy w prawdzie i odrzucamy pychę, która podpowiada nam, że jesteśmy mocni i samowystarczalni. Zauważamy, iż bez Boga i Jego miłości jesteśmy nicością, niezdolnymi stworzeniami, aby o czymś pomyśleć i czegokolwiek dokonać. W ciszy serca szukamy dobroci, ukojenia, Odwiecznej Miłości. Odsłaniamy przed Bogiem prośbę o Ducha Świętego i o Zbawienie. Wołamy do Niego o pomoc w przyjęciu udzielanej nam łaski.

Ofiarowanie Najświętszej Maryi Panny to wyjątkowe wspomnienie w kalendarzu liturgicznym dla wszystkich, którzy przyjęli Boże zaproszenie do życia kontemplacyjnego. Dzień 21 listopada obchodzony jest bowiem w Kościele katolickim jako Dzień Życia Kontemplacyjnego. W dniu tym celebrujemy tajemnicę powierzenia się Maryi ukochanemu Bogu w Świątyni Jerozolimskiej. Dla wielu osób konsekrowanych jest to również dzień złożenia profesji zakonnej.

Ogień to błogosławieństwo w czasie chłodu i pomoc w ciemności, ale udręka w dobie upału i niebezpieczeństwo w czasie suszy. Co ma na myśli Jezus, gdy mówi, że „przyszedł rzucić ogień na ziemię i bardzo pragnie, aby już zapłonął” (Łk 12, 49)?

Śpiewając hymn Veni Creator prosimy Boga o „niebieską Łaskę”. Tą „Łaską” jest wewnętrzne życie Trójcy Świętej, Boży Duch, dla nas ludzi – przeogromny dar uczestniczenia w Bożej naturze i pełnia życia. Duch Święty, trzecia Osoba Boska i Jego moc miłości jest tym, czego w gruncie rzeczy najbardziej pragną nasze niespokojne serca. Bez Ducha Świętego jesteśmy jak zagubione dzieci: bez ojca, bez tożsamości i bez celu.

Zmartwychwstały Jezus jest Lampą, którą Bóg stawia pośrodku ciemności naszego lęku, zwątpienia, frustracji, konfliktów, nieakceptowanych chorób i porażek. Moc światła Chrystusa rozświetla cały nasz dyskomfort duchowo-emocjonalny i fizyczny. Przenika nasze dusze i ciała, tak iż czujemy, że żyje w nas Bóg. Jego obecność jest ważniejsza niż nasze trudności. Sprawia, że nie chcemy być już zamknięci w sobie i ograniczeni do realizacji naszych egoistycznych potrzeb. Z Chrystusem, w Chrystusie i przez Chrystusa chcemy być światłem świata i solą ziemi (por. Mt 5, 13-16).

Cierpienie, trud i upokorzenia towarzyszą każdemu człowiekowi na ziemi. Nie ominęły one również Bożego Syna. Jezus Chrystus jest naszym wzorem w każdej sytuacji. Ewangelie opisują Jego życie fragmentarycznie, akcentując najistotniejsze wydarzenia. Zawierają jednak dla nas wskazówki jak świadczyć o tym, że jesteśmy umiłowanymi dziećmi Boga.

Wszyscy jesteśmy dziećmi Boga. To nasza najgłębsza tożsamość. Przyjąwszy chrzest św. cieszymy się szczególną przynależnością do Boga i Jego przyjaźnią. Nie oznacza to, że Bóg i zastępy Jego aniołów usuwają z naszych dróg wszelkie przeszkody, choroby i przeciwności, tak iż żyjemy w wygodzie i dostatku, a do naszych uszu nie docierają żadne przykre informacje. Wprost przeciwnie. Zmagamy się z większymi trudnościami, gdyż uczestniczymy w odwiecznej duchowej walce z Szatanem, który niegdyś stanął w opozycji do Boga. Mamy też siłę i odwagę, aby świadczyć o miłości Boga względem wszystkich ludzi i całego stworzonego świata.

Ci, którzy chodzą po drogach Chrystusa znają także i te, które wiodą przez pustynię. Każdego bowiem roku, na przełomie zimy i wiosny jesteśmy zapraszani przez Kościół, aby wyjść na ekstremalne ścieżki pustyni i tam spotkać Boga, odnowić z Nim relację przyjaźni i ponownie zawierzyć Mu siebie.

Słowo Boże było i jest drogocennym skarbem, piękną perłą i światłem na drodze życia wielu ludzi. Ci, którzy odkryli Jego wartość i moc, zawarli z Nim wieczną przyjaźń. Nie należą już do osób samotnych.

Anioł rzekł do pasterzy: „Nie bójcie się! Oto ogłaszam wam wielką radość, która stanie się udziałem całego ludu. Dziś w mieście Dawida narodził się wam Zbawiciel, który jest Chrystusem, Panem. A to będzie dla was znakiem: znajdziecie Niemowlę owinięte w pieluszki i położone w żłobie” (Łk 2, 10-12).

Ważne wydarzenia poprzedza oczekiwanie. W kalendarzu wyznaczamy sobie terminy spotkań, egzaminów, badań lekarskich, przyjmowania sakramentów, obchodzenia jubileuszy itd. Jesteśmy przyzwyczajeni do umawiania się i planowania. Chcemy być przygotowani do aktywnego udziału w tym, co ma się wydarzyć, w co chcemy się zaangażować. I chociaż w naszym życiu pojawiają się również sytuacje nieprzewidywalne, na które musimy reagować spontanicznie, to jednak potrafimy przygotować sobie harmonogram następujących po sobie dni i odważnie zaplanować przyszłość. Czas pomiędzy ideą wydarzenia i jej realizacją wypełniamy dobrym przygotowaniem emocjonalnym, intelektualnym i organizacyjnym.