Hymn do Ducha Świętego „O Stworzycielu, Duchu przyjdź”, zawiera w swych strofach najpiękniejsze sformułowania ludzkiego umysłu szukającego precyzyjnego określenia dla Trzeciej Osoby Boskiej. Ostatnim wyrażeniem w tej pięknej pieśni ku czci Ducha Świętego, śpiewanej uroczyście u początku każdego dnia w naszym Zgromadzeniu, jest wyrażenie „Jedno Tchnienie Dwóch”. Najczęściej konkluzja rozwijanej myśli na jakiś temat to najprecyzyjniejsze uchwycenie całej treści. Tak też, wydaje mi się, jest w tym przypadku.

Misterium Zmartwychwstania Bożego Syna mogło zostać przed nami zakryte. Cieszymy się jednak oficjalnie nowiną tryumfu Chrystusa nad śmiercią. Świętujemy to wydarzenie we wspólnocie Kościoła. Jezus nie zatrzymał tej prawdy dla siebie. Po wyjściu z grobu ukazywał się swoim uczniom i oswajał ich z tym, że pokonał śmierć i żyje. Spisana Ewangelia o życiu, śmierci i zmartwychwstaniu Jezusa obiegła świat i jest nadzieją życia wiecznego dla każdego człowieka, który uzna Go za swojego Pana.

Fizjologiczne etapy życia ludzkiego to poczęcie, urodzenie się, wzrastanie, dojrzewanie, owocowanie (poprzez pracę, twórczość, przekazywanie życia) oraz umieranie. Podobną dynamikę można wyróżnić w życiu duchowym. Przenikająca wszechświat i czas myśl Boża o naszym istnieniu to nasze poczęcie. Łaska chrztu św. to urodzenie się dla Bożego królestwa, nauka prawd wiary i dogmatów Kościoła to wzrastanie w wierze, przystępowanie do sakramentów świętych: pojednania, bierzmowania, Eucharystii, namaszczenia chorych, małżeństwa lub kapłaństwa to dojrzewanie. Życie w świetle Ewangelii i dzielenie się swą wiarą z innymi – to owocowanie. Moment kresu życia to umieranie dla tego świata i duchowe narodzenie do wieczności w Bogu. Przechodzenie przez stan śmierci fizycznej do pełni nowego życia to przywilej każdego człowieka odkupionego cierpieniem, śmiercią i zmartwychwstaniem Chrystusa.