Na zasadnicze aspekty naszej duchowości wskazuje nazwa Zgromadzenia: Służebnice Ducha Świętego od Wieczystej Adoracji. Zgromadzenie jest poświęcone Duchowi Świętemu i Trzecia Osoba Trójcy Świętej zajmuje specjalne miejsce w życiu i posługiwaniu każdej siostry. Poza tym, adoracja Miłości Bożej, obecnej w Najświętszym Sakramencie, która jest naszym specjalnym zadaniem, podkreśla eucharystyczny wymiar duchowości, a świadomość służby Kościołowi misyjnemu ukierunkowuje osobiste ofiarowanie się wszystkich członkiń międzynarodowej wspólnoty zakonnej.

Dzięki duchowej spuściźnie założyciela – św. Arnolda Janssena i współzałożycielki – M. Marii Michaele duchowość ma charakter trynitarny.

Syn Boży posłany przez Ojca przyszedł na ten świat, aby objawić ludziom Ojca i otoczyć Go chwałą. Jak Syn otacza chwałą Ojca, tak Ojciec otacza chwałą Syna. Duch Święty posłany przez Ojca i Syna kontynuuje dzieło Syna i otacza Go chwałą wśród ludzi. W ten sposób tajemnica Trójjedynego Boga, która jest początkiem i celem wszystkich dróg i dzieł Bożych, staje się widzialna w zbawczym planie i zbawczym działaniu Boga. Zarówno dzieło zbawienia, jak i Kościół, a w nim także nasze zgromadzenie tkwią w tajemnicy Trójjedynego Boga i służą Jego uwielbieniu.

Duch Święty, który „przenika wszystko, nawet głębokości Boga samego” (1 Kor 2,10), wprowadza nas w tajemnicę Trójjedynego Boga i w Jego zbawczy plan. Tylko dzięki łasce Ducha Świętego owocna jest misyjna praca. On użyźnia glebę ludzkich serc i uzdalnia je do przyjęcia głoszonego Słowa Bożego.

W Duchu Świętym oddajemy cześć Ojcu (J 4,24) i wyznajemy Jezusa jako naszego Pana (1 Kor 12,3). Dążymy do tego, aby „prawo Ducha” kształtowało nasze działanie, i aby w naszym życiu objawiły się owoce Ducha: miłość, radość, pokój, cierpliwość, uprzejmość, dobroć, wierność, łagodność i opanowanie (Gal 5,22). Dary Ducha Świętego przyjmujemy z wdzięcznością i rozwijamy je celem służenia Kościołowi i światu. W naszych wspólnotach, które mają charakter międzynarodowy pogłębiamy świadomość jedności w Duchu Świętym, która prowadzi nas do większej otwartości i wzajemnego zaufania. Ducha Świętego czcimy pozwalając, aby kierowała nami Jego miłość, okazując otwartość i wierność wobec Jego natchnień.

Słowo, które od wieków „jest w łonie Ojca” (J1,18), stało się ciałem i przyszło do nas, aby nam objawić wspaniałość Ojca i udzielić nam życia, które nie zna śmierci. Wniosło ono w nasze ziemskie wygnanie ów hymn, który w niebieskich przybytkach rozbrzmiewa po wszystkie wieki. Syn Boży przyniósł nam światło prawdy, a także podarował nam świadectwo swojej modlitwy. W noc przed swoją męką ustanowił pamiątkę swej miłości i swego zbawczego dzieła. Pod widzialnymi postaciami chleba i wina dał apostołom własne Ciało i Krew oraz polecił im upamiętniać ofiarę swego życia aż do przyjścia w chwale.

Jezus Chrystus poświęciwszy siebie w krwawej ofierze na krzyżu, wstąpił do niebieskiej świątyni, aby tam przed obliczem Boga bezustannie wstawiać się za ludźmi. Posławszy nam od Ojca Ducha Świętego, nadal realizuje swoje kapłaństwo „przez Kościół, który nieustannie wielbi Boga i wstawia się za zbawienie całego świata nie tylko przez sprawowanie Eucharystii, lecz także innymi środkami, zwłaszcza przez modlitwę brewiarzową” (zob. KL 84).

Przez adorację i oddawanie Bogu Ojcu chwały, w mocy Ducha Świętego i przez Syna, pragniemy wyrażać zasadniczą postawę chrześcijańskiego życia. Przede wszystkim chcemy przyczyniać się do tego, aby imię Boże było chwalone i uwielbiane od wschodu aż do zachodu słońca (zob. Ml 1, 11). Całe nasze życie, przynaglone miłością Ducha Świętego, staje się nieustającą adoracją niepojętej miłości Chrystusa, w pamiątce Jego dzieł, które ustanowił w noc przed swoją śmiercią.

Przed Najświętszym Sakramentem, widzialnym znakiem nieskończonej miłości Trójjedynego Boga, czcimy dobroć i miłosierdzie Boże. Dziękujemy za łaskę powszechności i misyjności Kościoła. Wspieramy modlitwą wstawienniczą i ofiarą działalność misjonarzy i misjonarek.

Im bardziej jesteśmy zjednoczone z Trójjedynym Bogiem poprzez kontemplację, tym bardziej włączamy się w dynamikę Bożej miłości wobec wszystkich ludzi.

 Maryja jest dla nas wzorem: 1.) wiary w swoim fiat, 2.) kontemplacji w rozważaniu Słowa Bożego, 3.) miłości i wierności w stanięciu pod Krzyżem Chrystusa, 4.) duchowego macierzyństwa i orędownictwa  w towarzyszeniu pierwszej wspólnocie Kościoła na modlitwie w wieczerniku. Jej życie ukazuje nam wartość naszego ofiarowania się w sercu Kościoła. Czcimy Ją tytułem Niepokalana Oblubienica Ducha Świętego i wzywamy jej orędownictwa w modlitwie o nieustanną łaskę Pięćdziesiątnicy dla Kościoła.

Nosimy różowy habit, biały szkaplerz i biały welon, krzyż i obrączkę z symbolem Ducha Świętego. Ma on przypominać nasze poświęcenie się Duchowi Świętemu i radość płynącą z eucharystycznej posługi wieczystej adoracji. Nasz założyciel często powtarzał pierwszym klauzurowym siostrom, że mają przyzywać ogień miłości Ducha Świętego do wszystkich serc. Symbolem ognia i radości Ducha Świętego jest właśnie różowy habit, a biały kolor szkaplerza i welonu symbolizuje czystość i oddanie Najświętszej Maryi Panny, Niepokalanej Oblubienicy Ducha Świętego.