Zgromadzenie Służebnic Ducha Świętego od Wieczystej Adoracji
(Congragatio Servarum Spiritu Sancti de Adoratione Perpetua: SSpSAP)
zostało założone 8 grudnia 1896 r. przez św. Arnolda Janssena w Steyl (Holandia). Jest międzynarodową wspólnotą zakonną o charakterze kontemplacyjno-misyjnym.
Św. Arnold pełen ducha modlitwy był przekonany o tym, że owoce działalności misyjnej są uzależnione od błogosławieństwa i łask wypraszanych na modlitwie.
św. Arnold Janssen
Dlatego też dążąc do utworzenia kontemplacyjnego Zgromadzenia, pragnął zapewnić przede wszystkim duchowe wsparcie misjonarzom i misjonarkom z dwóch wcześniej założonych przez siebie zgromadzeń zakonnych: Zgromadzenia Słowa Bożego (SVD) – istniejącego od 8. 09. 1875 r. i Zgromadzenia Służebnic Ducha Świętego (SSpS) – istniejącego od 8.12.1889 r.
22.04.1891 r. podczas obrad II Kapituły Generalnej SVD podjęto decyzje o jak najszybszym utworzeniu kontemplacyjnej gałęzi misyjnego zgromadzenia SSpS.
8 grudnia 1896 r. sześć sióstr SSpS otrzymało z rąk Arnolda Janssena różowe habity oraz białe szkaplerze i welony, na znak szczególnego poświęcenia się Duchowi Świętemu oraz Maryi – Niepokalanej Oblubienicy Ducha Świętego – i rozpoczęło nowicjat jako członkinie odrębnej wspólnoty: kontemplacyjnej gałęzi Zgromadzenia Służebnic Ducha Świętego. Były to: s. M. Michaele (Adolfine Tönnies), s. M. Gertrudis (Mathilde Stellermann), s. M. Seraphim (Marie van Basten Batenburg), s. M. Scholastica (Gertrud Schlüter), s. M. Agnes (Emilie Hampel) i s. M. Theresia (Christine Fecke).
Początkowo SSpS i SSpSAP były jednym Zgromadzeniem o dwóch gałęziach: misyjnej i kontemplacyjnej, mającym wspólną regułę oraz jednego przełożonego. Do 4.11.1906 r. był nim sam Założyciel – o. Arnold Janssen, a następnie do 1922 r. – mianowany przez Założyciela dyrektor – o. Herman auf der Heide. Obydwie gałęzie miały jednak od początku swoje matki przełożone.
Szybki rozwój obu zgromadzeń, a także odmienny styl życia i działalności zadecydowały o ich rozdzieleniu oraz o zredagowaniu dla gałęzi kontemplacyjnej odpowiedniej reguły. Decyzję taką podjęto w 1922 r. na II Kapitule Generalnej Zgromadzenia SSpS i SSpSAP.
W pierwszych latach istnienia siostry obu wspólnot mieszkały w Steyl w jednym klasztorze, mającym oddzielne pomieszczenia dla sióstr misyjnych i dla sióstr kontemplacyjnych. W latach 1890 – 1904 był nim obecny Dom św. Grzegorza,
a od 1904 – Klasztor Najświętszego Serca Jezusa, który jest do dzisiaj Domem Macierzystym Zgromadzenia SSpS.
Z czasem, wraz ze wzrostem powołań, jeden klasztor stał się zbyt ciasny dla obu wspólnot. 9 grudnia 1912 r. położono kamień węgielny pod budowę nowego domu – Klasztoru Ducha Świętego dla SSpSAP.
W 1914 r. ukończono budowę – poświęcenie nastąpiło 26 sierpnia. Stał się on Domem Macierzystym Zgromadzenia.
Do wewnętrznego rozwoju naszego Zgromadzenia oraz do duchowej formacji pierwszych jego członkiń, a także do wypracowania pierwszych samodzielnych konstytucji, których zatwierdzenie przez Stolicę Apostolską nastąpiło w 1933 r. przyczyniła się znacznie Matka Maria Michaele – Adolfine Tönnis.
Jej duchowa mądrość, otwartość na natchnienia Ducha Świętego, a także szczera współpraca ze św. Arnoldem Janssenem spowodowały, iż została ona Współzałożycielką Zgromadzenia. Dzięki jej staraniom Zgromadzenie otrzymało 7.11.1915 r. zezwolenie na wieczystą adorację Najświętszego Sakramentu oraz zgodę na poszerzenie Oficjum ku czci Ducha Świętego o cały brewiarz kanoniczny.
Choć pierwszą przełożoną wspólnoty kontemplacyjnej SSpSAP była s. M. Seraphim (Marie van Basten Batenburg), to po roku próby funkcję tę powierzono M. Marii Michaele. Od czasu usamodzielnienia się Zgromadzenia stała się ona pierwszą przełożoną generalną. Urząd ten sprawowała aż do śmierci 25 lutego 1934 r. Pod jej kierownictwem Zgromadzenie dynamicznie się rozwijało. Założyła osiem klasztorów. Były to:
1915 Philadelphia (USA) Klasztor Miłości Bożej
1923 Lipa (Filipiny) do 1936 Klasztor Miłości Bożej
1924 Bad Driburg (Niemcy) Klasztor Trójcy Przenajświętszej
1927 Soesterberg (Holandia) do 1999 Klasztor Wieczernik Serca Eucharystycznego
1928 St. Louis (USA) Klasztor Góra Łaski
1929 Głubczyce (na Śląsku Opolskim) do 1936 Klasztor Miłości Bożej
1931 Baguio (Filipiny) Klasztor Najświętszego Sakramentu
1932 Tsingtao (Chiny) do 1949 Klasztor Niepokalanej Oblubienicy Ducha Świętego
Po śmierci Matki Marii Michaele Zgromadzenie nadal się rozwijało i cieszyło dobrymi powołaniami. Kolejne przełożone w otwartości na natchnienia Ducha Świętego podejmowały zaproszenia do zakładania nowych fundacji. Są to :
1936 Berlin (Niemcy) do 2022 Klasztor Świętego Gabriela Archanioła
1949 Villa Elisa (Argentyna) do 1965 Klasztor Najświętszego Serca Maryi
1958 Austin, Texas (USA) do 1983 Klasztor Miłości Bożej
1962 Cordoba (Argentyna) Klasztor Miłości Bożej
1965 Manila (Filipiny) Klasztor Świętego Józefa
1970 Corpus Christi (USA) Klasztor Najświętszego Sakramentu
1973 Lincoln (USA) Klasztor Chrystusa Króla
1980 Davao (Filipiny) Klasztor Ducha Świętego
1973 Cebu (Filipiny) Klasztor Bożego Pokoju
1983 Ponta Grossa (Brazylia) Klasztor Matki Bożej z Wieczernika
1983 Bangalore (Indie)
1986 Aklan (Filipiny) Klasztor Niepokalanej
1990 Tagaytay (Filipiny) Klasztor Miłosierdzia Bożego
1990 Nysa (Polska) Klasztor Słowa Bożego
1997 Ruteng (Indonezja – Flores) Klasztor Trójcy Świętej
1997 Lome (Togo) Klasztor Ducha Świętego
1999 Utrecht (Holandia) siostry przeniosły się tu z Soesterberg /część wspólnoty przebywała przez kilka lat w domu dla chorych sióstr SSpS w Uden/
2004 Villa Alemana (Chile) Klasztor Eucharystycznego Serca Jezusowego
2008 Nitra (Słowacja) Klasztor Trójcy Świętej.
Po Matce Marii Michaele funkcje przełożonej generalnej w Zgromadzeniu sprawowały:
1935 -1945 Matka Maria Ancilla, Sophia Bachus;
1947 -1969 Matka Maria Ignatia, Frieda Wolbert;
1969 -2003 Matka Maria Aurora, Josefina Marasigan;
2003 r. – 2011 Siostra Mary Cecilia, Elvira Hocbo;
2011 – 2019 Matka Maria Elizabeth, Maria Elizabeth Klein;
od 2019 Matka Maria Magdalena, Gertrud Kruse.
