Modlitwa jest pięknym misterium Boga i człowieka. Jest przyjaznym dialogiem dwóch zwróconych ku sobie osób. Jest wzajemnym wsłuchiwaniem się w siebie, wzajemną adoracją i wzajemną pracą. Chęć człowieka, aby oddać Bogu chwałę, powierzyć się Jego opatrzności, czy też prosić Go o błogosławieństwo jest poniekąd zawsze inspirowana przez Boga. Autor Nowotestamentalnego Listu do Filipian ujmuje tą tajemniczą zależność następująco: „Bóg jest w nas sprawcą i chcenia i działania, zgodnie z Jego wolą” (Flp 2,13).

Będąc Chrześcijanami przynależącymi w sposób szczególny, przez sakrament Chrztu św., do Chrystusa, doświadczamy, że Pan Jezus przychodzi do naszych serc, jak do własnego domu, aby modlić się w nas do Ojca. Jeśli dajemy Mu miejsce w naszej czasoprzestrzeni i pozwalamy, aby Jego modlitwa w nas trwała, zauważamy, że jesteśmy coraz bardziej z Nim zjednoczeni.

Modlitwa to realizacja Bożego i ludzkiego: „chcę być teraz z Tobą i dla Ciebie”. „Chcę” wychodzące od Boga jest zawsze w maksymalnym stopniu, natomiast „chcę” rodzące się w sercu człowieka może ograniczać się zaledwie do kilku westchnień deklaracji przynależności do Stwórcy. Przez Boga są one jednak wielkodusznie zauważone, przyjęte i pomnożone. Chrystus narodził się na ziemi jako człowiek (Łk 2, 1-21), nazwał nas swoimi przyjaciółmi (J 15,15) i uczynił nas uczestnikami Boskiej natury (2.P 1,4), ale wobec Transcendencji Boga niezmiennie pozostajemy jak Jego dzieci. Naszą relację z Bogiem powinien przenikać zawsze wyjątkowy respekt.

Czasami nasza modlitwa nie jest łatwym spotkaniem z Bogiem. Towarzyszą nam różne rozproszenia. Nie potrafimy wyciszyć swojego serca, aby naprawdę z Nim porozmawiać, podziękować Mu, adorować Go, stawić czoła nieprzyjemnym doświadczeniom, które nas spotykają. Czasami przy okazji modlitwy zauważamy, jak bardzo jesteśmy zagubieni w wirze codziennych kłopotów, jak nasze mniej lub bardziej odpowiedzialne obowiązki zaprzątają nasze serce, iż trudno w nim wygospodarować i czas, i miejsce dla Boga.

Ewangeliczny opis pobytu Pana Jezusa w domu Marty i Marii przybliża sytuację człowieka rozproszonego na modlitwie (zob. Łk 10, 38-42). Marta i Maria to dwa bieguny osoby niezintegrowanej, która chciałaby się modlić. Zaprasza Chrystusa do swojego wewnętrznego domu i chce Go wspaniale ugościć, ale właściwie nie ma dla Niego czasu. Jest zatroskana o wiele spraw i pochłonięta realizowaniem swoich licznych obowiązków. W rezultacie gani wobec Gościa to swoje „ja”, które szuka bliskości z Bogiem i pragnie się modlić. Próbuje wymusić u Chrystusa usprawiedliwienie dla swojej nieuporządkowanej aktywności. Ceremonialnie wygłasza przed oczekującym na nią Mistrzem słowa w kierunku swojego „kontemplacyjnego ja”: „Panie, powiedz jej, żeby mi pomogła”. Charakterystyczne dla takiej postawy jest to, że gubi cel swoich działań i pragnień. Niby chce oddać Bogu chwałę, ale woli całą sytuację, w której się znajduje trzymać w swoich rękach. Kiedy doświadcza obecnego przed nią Chrystusa, uzmysławia sobie nagle, że przecież nie ma nic, co mogłaby Mu ofiarować, czym mogłaby się przed Nim pochwalić. Użala się nad sobą, krytykuje innych, uruchamia swoje zdolności odwracania uwagi i marnowania czasu, aby zatuszować prawdę o swojej małości i wewnętrznym bałaganie. Nie próbuje zaprosić Chrystusa do swoich działań, nie omawia ich z Nim, nie chce Mu opowiedzieć o zmęczeniu, o tym, co pochłania ją w pracy. Po prostu daje się poprowadzić emocjom lęku, niedoskonałości, niegodności, grzeszności, itd. Nie potrafi wyrazić wobec Boga należnego Mu szacunku. Pan Jezus tylko pozornie jest bezradny. Po mistrzowsku walczy o swoje mieszkanie w osobie, która Go zaprosiła. Pochwalając Marię, przypomina o tej lepszej cząstce naszej osobowości, z którą w naturalny sposób zawsze jest w kontakcie, i która nie może być zagłuszona, zlekceważona, czy zapomniana. Wycisza w nas postawę Marty na korzyść Marii, aby podkreślić, że pomiędzy kontemplacją Boga i pracą musi być zachowana równowaga. Chwila spędzona w prawdzie przed Bogiem wprowadza pokój i ład w całe nasze życie i działanie.

Przykładem osoby zintegrowanej na modlitwie może być ewangeliczny Zacheusz (Łk 19, 1-10). Choć jest człowiekiem grzesznym, pragnie zobaczyć przechodzącego przez Jerycho Jezusa. Koncentruje się całkowicie na obranym celu, wychodzi ponad swoją codzienność, zostawia opinię ludzką, nie angażuje się w nic innego, poza zobaczeniem Mistrza. Pan Jezus słyszy pragnienie celnika. Zatrzymuje się pod drzewem, na które wspiął się Zacheusz i wyraża swoje życzenie, że chce zatrzymać się w jego domu. Spotkanie owocuje wymianą dóbr. Zacheusz obdarza swym majątkiem biednych i deklaruje przemianę życia. Chrystus udziela daru Zbawienia jemu samemu i całej jego rodzinie oraz wszystkim związanym z prowadzeniem bogatego domu celnika.

Jest to wspaniała opowieść o wrażliwości Boga na szczere pragnienie ludzkiego serca. Chrystus słyszy nasze modlitwy, gdy jesteśmy licznie zgromadzeni w Kościele, nie ma On względu na osoby. Odpowiada z wielką miłością i hojnością na zanoszone ku Niemu modlitwy, choć może nie zawsze w taki sposób, jaki nam się wydaje za odpowiedni. Potrzebujemy jednak odwagi, aby stanąć przed Nim w całkowitej prawdzie i z respektem ofiarować Mu swój czas. 

Modlitwa wyróżnia człowieka pośród innych Bożych stworzeń. Pozwala na zachowanie właściwej postawy wobec naszego Ojca. Nadaje sens naszemu życiu i pracy. Pomaga nam lepiej rozumieć siebie i innych ludzi.

Nasza aktywność jest zawsze błogosławiona przez Boga, jeśli jest zgodna z Jego wartościami. Bez okazywania Bogu szacunku i adoracji nasze działania nie będą służyły ani nam, ani innym ludziom. Odwrócą nas od Boga, zamkną nas wirze egoistycznych i złudnych potrzeb. Ogołocą nas z godności Bożych dzieci. Zabiorą nam radość życia we wspólnocie z innymi ludźmi i z całym Bożym stworzeniem.   S.M.E.