Abyśmy w konfliktowych sytuacjach społecznych, ekonomicznych i politycznych byli odważnymi i pełnymi pasji architektami dialogu i przyjaźni.
Kultura spotkania, dialogu i akceptacji drugiego człowieka z jego wieloaspektową odmiennością, o której często mówi papież Franciszek, klasyfikuje się w opozycji względem kultury indywidualizmu i dominacji lansowanej przez współczesny świat. Ojciec Święty proponuje nam nowy styl życia, oparty na relacjach wzajemnego szacunku, braterstwa i pokoju.
Bóg obejmuje swoim spojrzeniem cały wszechświat. Jego dobre oczy spoczywają na wszystkim, co istnieje dzięki Jego woli. Szczególną miłością darzy Bóg każdego człowieka, bez wyjątku, bo wszystkich odkupiła Ofiara Krzyżowej Męki Jego Syna. Z tezami tymi zgadzają się łatwo ci, którzy w ciszy adorują Boga w Najświętszym Sakramencie. W prostej modlitwie adoracyjnej kryje się wielka głębia spotkania człowieka z Bogiem. Spotkanie to jest niewątpliwie Bożą łaską, ale i odpowiedzią kochającego Boga na ludzkie poszukiwania Jego bliskiej obecności.
Za młodych, którzy przygotowują się do małżeństwa wspierani przez chrześcijańskie wspólnoty, aby wzrastali w miłości, hojności, wierności i cierpliwości.
Dobre przygotowanie do małżeństwa jest niemałym wyzwaniem dla młodych ludzi obecnego czasu. Pandemia koronawirusa szerzy strach i niepewność o jutro, rzuca cień na każdą długofalową decyzję, a chrześcijańskie małżeństwo wymaga podjęcia zgody na wspólne życie z drugą osobą „aż do śmierci”. Dominująca dziś jednak „kultura tymczasowości”, brak perspektyw na przyszłość, niepewność egzystencjalna i ekonomiczna, zamęt wartości moralnych, fałszowanie obrazu Boga i człowieka, zniechęcają młodzież do takiej decyzji, nawet jeśli zdobyła ona dobre wzorce życiowe w swoich rodzinach i wspólnotach. Papież Franciszek w adhortacji apostolskiej Christus vivit zachęca młodzież entuzjastycznym zdaniem, aby przeciwstawiała się tej narzucającej się kulturze: „Ja mam natomiast do was zaufanie i dlatego zachęcam was do obrania małżeństwa.”, (Christus vivit nr 264).
Krótka relacja o pielgrzymowaniu Pana Jezusa przez krainy Jego ziemskiej ojczyzny (Mk 3, 7-12), przybliża nam pełną miłości osobowość Bożego Syna. Chrystus, będąc zawsze jednością z Bogiem Ojcem, przez proste gesty miłości, objawia w istocie pełne miłosierdzia i otwartości Serce Boże względem każdego człowieka. Z tego fragmentu Ewangelii św. Marka możemy wyczytać, iż ludzie chorzy i zdrowi, uzależnieni i wolni, spełnieni i poszukujący, grzesznicy i sprawiedliwi według Prawa, kobiety i mężczyźni, odważni i zalęknieni, posiadający bogactwa i biedacy, uczeni w Prawie i prostaczkowie – dosłownie wszyscy – gromadzili się wokół Wędrownego Nauczyciela z Nazaretu, aby Go słuchać i pozyskać Jego pomoc w swoich najtrudniejszych sprawach. Pełni nadziei i ufności przedstawiali Mu swoje prośby, a On im wszystkim udzielał upragnionej łaski.
Były to indywidualne spotkania, które pozwalały różnym osobom doświadczyć głębi Bożego miłosierdzia płynącego przez Jezusa. Objawiały Boga współczującego z każdym cierpiącym, zatroskanego o wszystkich, poszukującego zagubionych i zmęczonego trudem o to, aby ludzie poznali prawdę o sobie i ich Niebieskim Ojcu. Dowodziły, że każdy ma dostęp do Boga i Jego bezinteresownej miłości. Potwierdzały, że łaska Boża jest zupełnie darmowa dla wszystkich, którzy o nią proszą. Po latach, św. Jan Apostoł, który towarzyszył Chrystusowi od początku do końca Jego publicznej działalności, zaświadczył o Bogu w imieniu swoim, a także tych, którzy spotykali się wówczas ze Zbawicielem, pisząc: „My poznaliśmy i uwierzyliśmy miłości, którą Bóg ma względem nas. Bóg jest miłością i kto trwa w miłości, trwa w Bogu, a Bóg przebywa w Nim” (1J 4, 16).
Zmartwychwstanie jest wydarzeniem, którego doświadczamy, często o tym nie wiedząc. Czasami przenika nas radość, promieniujemy nią i nie zdajemy sobie sprawy, że jest to Duch Święty, który obudził do życia zmarłego Jezusa, a nam został dany jako owoc paschalnego zwycięstwa Bożego Syna. Jeśli uczestniczymy w sakramentalnym życiu Kościoła, napełniamy się Słowem Bożym i według jego wskazań postępujemy, mamy w swych sercach miłość i światło zmartwychwstałego Jezusa. Świadczymy – świadomie lub biernie – o zmartwychwstałym Chrystusie, który żyje i działa w nas, a który jest Wieczną, Niezwyciężoną Światłością.
Za tych, którzy ryzykują życie, walcząc o podstawowe prawa ludzi w systemach totalitarnych, reżimach autorytarnych, a także w demokracjach znajdujących się w kryzysie.
Ludzie, którzy ryzykują własne życie, aby inni mogli żyć godnie odznaczają się wielkim bohaterstwem. Są oni zdeterminowani w swej działalności dobrem wspólnym, ponadnaturalnym poczuciem sprawiedliwości i wrażliwością na krzywdę bliźnich. Często są znakiem sprzeciwu w społeczeństwach, w których wolność nie nosi imienia Bożego. Nie myślą wiele o sobie, lecz raczej o innych i o wartościach, które jako dziedzictwo mają być przekazane przyszłym pokoleniom.
„Nawet śmierć drży, kiedy chrześcijanin się modli, gdyż wie, że każdy człowiek modlący się ma silniejszego sprzymierzeńca – zmartwychwstałego Pana. Śmierć już została pokonana w Chrystusie, i nadejdzie dzień, kiedy wszystko będzie ostateczne, a ona już nie będzie szydzić z naszego życia i szczęścia.” Papież Franciszek, Katechezy o modlitwie.
Umiłowani w Chrystusie!
“Surrexit Christus spes mea, precedet vos in Galileam.” „Zmartwychwstał już Chrystus, Pan mój i nadzieja, a miejscem spotkania będzie Galilea.”
Nadzieja, którą przynosi nam zmartwychwstały Pan, niech rozjaśni tegoroczne dni świąt Wielkiejnocy, napełnia Wasze serca, Wasze myśli i codzienność. Życzymy, aby Jezus Zmartwychwstały, żyjący, piękny i przemieniający wnosił w Wasze życie Swoje życie, pokój i błogosławieństwo.
W miłości Ducha Świętego –
s. Maria Immakulata
wraz ze wspólnotą Służebnic Ducha Świętego od Wieczystej Adoracji
W czterdziestodniowym okresie pokuty, w wyjątkowym czasie duchowego przygotowania do uroczystych obchodów Świąt Zmartwychwstania Pańskiego, częściej kierujemy spojrzenie ku Chrystusowi ukrzyżowanemu. Kościół pomaga nam przez liturgię i rozważanie wybranych tekstów biblijnych, a także przez sakrament pojednania zgłębić tajemnicę naszej wolności uzyskanej za cenę zbawczej męki Boskiego Syna. Naszą zranioną grzechem miłość do Boga i chorobliwe wycofywanie się w niewiarę w istnienie Boga, leczy najprostszy akt skruchy i szczere uznanie przed Bogiem ludzkiej nieporadności.
Abyśmy głęboko przeżyli sakrament pojednania, tak by na nowo odczuć nieskończone miłosierdzie Boże.
Sakrament pojednania to misterium spotkania dwóch kochających się osób we wzajemnej otwartości na przyjęcie i obdarowanie się miłością. Osoby te to wielki w miłości Bóg i maleńki człowiek, który decyduje się na przekroczenie swojego egoizmu, aby uczynić w swoim sercu więcej miejsca dla Boga. Szczęśliwa tajemnica tego sakramentu rezerwuje nienaruszalną dyskrecję kapłana, który pośredniczy w imieniu Pana Jezusa słuchając i przyjmując osobę przystępującą do spowiedzi św., a w konsekwencji udzielając jej rozgrzeszenia. W wierze i łasce, każdy człowiek zbliżający się ze skruchą do miłosiernego Serca Boga otrzymuje potwierdzenie swojej tożsamości wyrażającej się w słowach: Ty jesteś moim umiłowanym synem, w którym mam upodobanie / ty jesteś moją umiłowaną córką, w której mam upodobanie (por. Mt 17, 5). Odpowiedzią ze strony obdarowanego bezinteresowną łaską człowieka jest spontaniczna miłość względem samego Boga, ale także wobec innych ludzi i wszystkiego, co Bóg uczynił.
Ta strona korzysta z ciasteczek aby świadczyć usługi na najwyższym poziomie. Dalsze korzystanie ze strony oznacza, że zgadzasz się na ich użycie.Zamknij
