Aby seminarzyści, nowicjusze i nowicjuszki spotykali formatorów żyjących z radością Ewangelią, którzy mądrze przygotują ich do misji, jaką mają pełnić.
Dzisiejszy świat, choć zdaje się temu przeczyć, potrzebuje autentycznych świadków Zmartwychwstałego Pana, którzy są znakiem nadziei i miłości, znakiem czułości i delikatności Boga w tak bardzo zbrutalizowanej rzeczywistości pojedynczych ludzi, społeczeństw i narodów. Bóg Ojciec w swym miłosierdziu posyła swych uczniów: kapłanów, zakonników, zakonnice, misjonarzy, misjonarki i wielu ludzi dobrej woli, którzy przedłużają na ziemi misję Chrystusa i są znakiem Jego Królestwa. Dlatego ważne jest, aby ci, którzy zgodnie z charyzmatem swych instytutów zakonnych, na różny sposób uobecniają posługę swego Mistrza, byli świadomi swych zadań, umieli dostrzegać wartości i antywartości współczesnej kultury i nieść miłość Chrystusa tam, gdzie są posłani.
Duch Święty nieustannie kształtuje serca uczniów, upodabniając je do Serca Jezusa, kształtuje ich myśli, uczucia, czyny. Pragnie przygotować ludzi, którzy będą odblaskiem Jego miłości. W tym zadaniu posługuje się konkretnymi osobami, którym została powierzona formacja kandydatów do kapłaństwa, życia zakonnego, misyjnego. Ważne, by byli to ludzie wrażliwi na Jego natchnienia, ukształtowani w szkole Ewangelii Jezusa i żyjący nią z radością. Ludzie, którzy umieją wyjść do współczesnego człowieka, cierpliwie tłumaczyć zasady podążania za Panem, a nade wszystko dawać temu przykład własnym życiem. Ojciec Święty Jan Paweł II tak pisze o formacji w adhortacji ?Vita consecrata?: Formacja jest zatem uczestnictwem w dziele Ojca, który za pośrednictwem Ducha kształtuje w sercach młodych mężczyzn i kobiet myśli i uczucia Syna. Dlatego formatorzy i formatorki muszą być osobami doświadczonymi w poszukiwaniu Boga, aby mogły także innym towarzyszyć na tej drodze. Uważnie śledząc działanie łaski, winni oni wskazywać przeszkody, także te mniej widoczne, ale nade wszystko odkrywać piękno naśladowania Chrystusa oraz wartość charyzmatu, w którym się ono urzeczywistnia. Ze światłem mądrości duchowej winni łączyć wiedzę uzyskaną dzięki ludzkim metodom, które mogą być pomocne zarówno w rozeznawaniu powołań, jak też w formacji nowego człowieka autentycznie wolnego. Głównym narzędziem formacji jest rozmowa osobista, którą należy odbywać regularnie i często, widząc w niej praktykę o niezrównanej i wypróbowanej skuteczności. (Jan Paweł II, Posynodalna adhortacja apostolska Vita consecrata, Drukarnia watykańska 1996, nr 66, s. 116-117). O formatorach w seminariach pisze św. Jan Paweł II w adhortacji ?Pastores dabo Vobis? między innymi: Niech wychowawcy dają świadectwo prawdziwie ewangelicznego życia i całkowitego oddania się Panu. Należy zadbać o to, by ich życie odznaczało się pewną stabilnością oraz by mieszkali razem z całą wspólnotą seminarium. Niech będą ściśle złączeni z biskupem, który jako pierwszy jest odpowiedzialny za formację kapłanów. (JP II, Pastores dabo Vobis, Wrocław 1992, nr 66, s. 173).
Maryjo, Mistrzyni życia duchowego, naucz osoby zajmujące się formacją żyć radośnie Dobrą Nowiną. Spraw, by były przeniknięte Duchem Ewangelii, Duchem Twojego Syna, by kochali Boga i drugiego człowieka oraz cierpliwie i radośnie prowadzili innych po ścieżkach życia duchowego. Wyproś osobom formowanym i formującym łaskę uległości Duchowi Świętemu, aby pozwolili Mu kształtować swe serca na wzór Najświętszego Serca Jezusa i Twego Niepokalanego Serca. sk
Aby seminarzyści, nowicjusze i nowicjuszki spotykali formatorów żyjących z radością Ewangelią, którzy mądrze przygotują ich do misji, jaką mają pełnić.
Dzisiejszy świat, choć zdaje się temu przeczyć, potrzebuje autentycznych świadków Zmartwychwstałego Pana, którzy są znakiem nadziei i miłości, znakiem czułości i delikatności Boga w tak bardzo zbrutalizowanej rzeczywistości pojedynczych ludzi, społeczeństw i narodów. Bóg Ojciec w swym miłosierdziu posyła swych uczniów: kapłanów, zakonników, zakonnice, misjonarzy, misjonarki i wielu ludzi dobrej woli, którzy przedłużają na ziemi misję Chrystusa i są znakiem Jego Królestwa. Dlatego ważne jest, aby ci, którzy zgodnie z charyzmatem swych instytutów zakonnych, na różny sposób uobecniają posługę swego Mistrza, byli świadomi swych zadań, umieli dostrzegać wartości i antywartości współczesnej kultury i nieść miłość Chrystusa tam, gdzie są posłani.
Duch Święty nieustannie kształtuje serca uczniów, upodabniając je do Serca Jezusa, kształtuje ich myśli, uczucia, czyny. Pragnie przygotować ludzi, którzy będą odblaskiem Jego miłości. W tym zadaniu posługuje się konkretnymi osobami, którym została powierzona formacja kandydatów do kapłaństwa, życia zakonnego, misyjnego. Ważne, by byli to ludzie wrażliwi na Jego natchnienia, ukształtowani w szkole Ewangelii Jezusa i żyjący nią z radością. Ludzie, którzy umieją wyjść do współczesnego człowieka, cierpliwie tłumaczyć zasady podążania za Panem, a nade wszystko dawać temu przykład własnym życiem. Ojciec Święty Jan Paweł II tak pisze o formacji w adhortacji ?Vita consecrata?: Formacja jest zatem uczestnictwem w dziele Ojca, który za pośrednictwem Ducha kształtuje w sercach młodych mężczyzn i kobiet myśli i uczucia Syna. Dlatego formatorzy i formatorki muszą być osobami doświadczonymi w poszukiwaniu Boga, aby mogły także innym towarzyszyć na tej drodze. Uważnie śledząc działanie łaski, winni oni wskazywać przeszkody, także te mniej widoczne, ale nade wszystko odkrywać piękno naśladowania Chrystusa oraz wartość charyzmatu, w którym się ono urzeczywistnia. Ze światłem mądrości duchowej winni łączyć wiedzę uzyskaną dzięki ludzkim metodom, które mogą być pomocne zarówno w rozeznawaniu powołań, jak też w formacji nowego człowieka autentycznie wolnego. Głównym narzędziem formacji jest rozmowa osobista, którą należy odbywać regularnie i często, widząc w niej praktykę o niezrównanej i wypróbowanej skuteczności. (Jan Paweł II, Posynodalna adhortacja apostolska Vita consecrata, Drukarnia watykańska 1996, nr 66, s. 116-117). O formatorach w seminariach pisze św. Jan Paweł II w adhortacji ?Pastores dabo Vobis? między innymi: Niech wychowawcy dają świadectwo prawdziwie ewangelicznego życia i całkowitego oddania się Panu. Należy zadbać o to, by ich życie odznaczało się pewną stabilnością oraz by mieszkali razem z całą wspólnotą seminarium. Niech będą ściśle złączeni z biskupem, który jako pierwszy jest odpowiedzialny za formację kapłanów. (JP II, Pastores dabo Vobis, Wrocław 1992, nr 66, s. 173).
Maryjo, Mistrzyni życia duchowego, naucz osoby zajmujące się formacją żyć radośnie Dobrą Nowiną. Spraw, by były przeniknięte Duchem Ewangelii, Duchem Twojego Syna, by kochali Boga i drugiego człowieka oraz cierpliwie i radośnie prowadzili innych po ścieżkach życia duchowego. Wyproś osobom formowanym i formującym łaskę uległości Duchowi Świętemu, aby pozwolili Mu kształtować swe serca na wzór Najświętszego Serca Jezusa i Twego Niepokalanego Serca. sk