Módlmy się, aby diakoni, wierni służbie Słowa i ubogim, byli znakiem ożywiającym dla całego Kościoła.

Urząd diakona sięga początków istnienia Kościoła. Już pierwsi apostołowie zrozumieli, iż we wspólnocie wierzących istnieje potrzeba posługi potrzebującym. Teolodzy Soboru Watykańskiego II przyjęli, że diakoni mają przede wszystkim asystować biskupowi i prezbiterom przy celebracji Eucharystii oraz czytać Ewangelię, niekiedy głosić Słowo Boże. Poza tym mogą rozdzielać Komunię św., udzielać chrztu, asystować przy zawieraniu małżeństw, nosić wiatyk do chorych i prowadzić pogrzeb. Zobowiązują się także do pełnienia dzieł miłosierdzia, czyli do służby i pomocy chorym oraz ubogim.

Posługa diakona związana jest z przyjęciem święceń w stopniu diakonatu. Zazwyczaj urząd diakona jest stopniem przejściowym do przyjęcia święceń kapłańskich. Diakoni zobowiązują się wtedy do zachowania celibatu. Przy ołtarzu noszą dalmatykę i stułę opierającą się na jednym tylko ramieniu. Sobór Watykański II, dla ubogacenia posług w Kościele, przywrócił także funkcję diakona stałego, którym może być żonaty mężczyzna – oczywiście za zgodą żony, jeśli czuje się powołany do takiego stanu oraz po zdobyciu odpowiedniego przygotowania.

Papież Franciszek w jednej z Homilii wygłoszonych w dniu święceń diakonatu podzielił się m.in. następującymi uwagami: „Sługa uczy się każdego dnia dystansowania się od dysponowania wszystkim dla siebie i dysponowania samym sobą, jak ma na to ochotę. Codziennie rano ćwiczy się w ofiarowywaniu swego życia, w myśleniu, że każdy dzień nie będzie należał do niego, że trzeba go przeżywać jako dar z siebie. Bowiem ten, kto służy nie jest zazdrosnym stróżem swego czasu, a wręcz rezygnuje z bycia panem swego dnia.”

Bądźmy wdzięczni Panu Bogu za obecność pośród nas diakonów i otoczmy ich modlitwą, aby podjęte zadania mogli rzetelnie realizować. Módlmy się, aby ich zaangażowanie rzeczywiście ożywiało Kościół, którego podstawową aktywnością jest bezinteresowna służba, wynikająca z radosnej odpowiedzi na dar życia i powołania.