„Wołajcie radośnie na cześć Pana, służcie Panu z weselem, przyjdźcie i radujcie się przed Jego obliczem. Pan jest dobry, Jego łaska na wieki, a Jego wierność z pokolenia na pokolenie” – tymi słowami z Psalmu 100 modlą się bardzo często osoby konsekrowane, ciesząc się błogosławieństwem Boga i nieustannym darem Jego łaski. Życie konsekrowane to życie pełne przygód, pociągające beztroskim entuzjazmem, fascynujące uczestnictwem w gronie najbliższych przyjaciół Chrystusa, pewne Jego stałej wierności w miłości. 2. lutego zakonnicy i zakonnice trzymając w ręku zapalone świece odnawiają z ufnością swoje oddanie się Panu.

Pan Jezus gromadząc wokół siebie pierwszych uczniów, zapraszał ich do życia we wspólnocie w Nim. Jego wezwanie: „Pójdź za mną” (Mk 1, 17: 2,14) nie miało charakteru prośby: „Pomóż mi, bo sam nie dam sobie rady”, ani groźby: „Jeśli nie spełnisz mojej woli, czeka Cię porażka”. Było ofertą: „Mam dla Ciebie propozycję kreatywnego, owocnego, spełnionego życia. Jeśli chcesz, przyjdź, dołącz do moich przyjaciół. Dam Ci radość i wszelką potrzebną łaskę”.

Wezwanie Pana, było atrakcyjne dla tych, którzy odczuwali niepokój serca, szukali sposobu, aby nadać swojej egzystencji głębszą wartość i mieli marzenia o świecie przyjaznym człowiekowi – wolnym od wojen, grabieży i kłamstwa. Jezus pociągnął ku sobie ludzi, którzy z Nim zamieszkali (J 1, 39) i tym samym stworzyli miejsce na Jego zamieszkanie pośród nich. Zauważyli między sobą Boga, który w otaczającym ich świecie uczynił sobie dom i w ten sposób zbudował trwały most między niebem i ziemią.

Wspólnota uczniów Chrystusa jest nadal żywotną Jego rodziną. Dołączają do niej ciągle nowe osoby poruszone aktualnością Ewangelii i nieprzeciętnym stylem życia. Charakteryzuje ich wolność i pragnienie kontynuowania rozpoczętej misji Mistrza z Nazaretu: głoszenia miłości Boga Ojca do wszystkich ludzi i czynienie dobra na ziemi. Wchodzą do niej Ci, którzy przyjęli Bożego Syna, jako najcenniejszy Dar dla siebie i przez Niego stali się darem dla Boga, oddając Mu siebie poprzez konsekrację w różnych instytutach i stowarzyszeniach kościelnych.

Życie konsekrowane, to życie pełne wolności. Radykalny wybór Chrystusa, potwierdzany, ciągle na nowo, zgodą na podążanie za Nim drogą rad ewangelicznych, sprawia, że wszelkie atrakcje świata bledną i jawią się jako mniej ważne. Jezus potrafi fascynować. Jest Osobą realnie żyjącą – obecną pośród ludzi w swój ukryty sposób, nie zawsze czytelny dla systemu zmysłów człowieka. Można Go spotkać na kartach Ewangelii, wchodząc na drogę sakramentów Kościoła, ciesząc się Jego obecnością w innych osobach i całym stworzonym świecie.

Życie konsekrowane jest dzieleniem się łaską ze wszystkimi ludźmi, szczególnie z potrzebującymi. Dlatego jest bezinteresowną służbą. Beztroskim przekazywaniem innym ludziom duchowych darów za darmo otrzymywanych od Boga.

Osoby konsekrowane nie gromadzą dla siebie dóbr na własność. Ich jedynym bogactwem jest sam Bóg. Egoistyczne zatrzymywanie czegokolwiek dla siebie nie idzie w parze z wolnym od trosk życiem dla Pana.

Życie konsekrowane jest nieustannym dziękczynieniem Bogu za wcielenie Chrystusa i zbawienie przez Niego całego stworzenia. Światowy Dzień Życia Konsekrowanego obchodzony jest w Kościele 2. lutego w Święto Ofiarowania Pańskiego. Liturgia tego święta przybliża misterium ofiarowania Dziecięcia Jezus w świątyni jerozolimskiej. W tym wymownym wydarzeniu odnajdują swoje miejsce wszystkie osoby konsekrowane, które wraz z Chrystusem, przez Niego i w Nim, powierzają się Bogu Ojcu, by stawać się jak Jezus darem dla świata.