Aby poprzez dialog i miłość braterską, dzięki łasce Ducha Świętego, zostały przezwyciężone podziały wśród chrześcijan.

Podczas Ostatniej Wieczerzy Chrystus modlił się do Ojca: ?aby wszyscy stanowili jedno, (…) aby świat uwierzył, (J 17, 20-21)?. I chociaż w ciągu wieków doszło do bolesnych podziałów wśród chrześcijan, jednak dzięki łasce Bożej pragnienie jedności zaczęło odżywać w sercach uczniów Chrystusa i dało początek ruchowi ekumenicznemu, zmierzającemu do odnowienia jedności. Ważnym krokiem ku temu był dekret Soboru Watykańskiego II ?Unitatis redintegratio?, który otworzył nową drogę do spotkania katolików z braćmi z innych Kościołów i Wspólnot kościelnych (Por. L?Osservatore Romano, nr 12, 2014, s. 29).

Przezwyciężanie podziałów wymaga nawrócenia serca, wzajemnego przebaczenia, obiektywnego uznania popełnionych błędów, spokojnego i czystego spojrzenia prawdy, ożywionego Bożym miłosierdziem, które potrafi wyzwolić umysły i ponownie wzbudzić w każdym dobrą wolę (Jan Paweł II, Ut unum sint, Kraków 1996, nr 2, s. 992). Na tej drodze niezmiernie ważna jest modlitwa. To wspólne trwanie chrześcijan wokół Chrystusa pozwala uświadomić sobie, o ile mniejsze jest to, co dzieli od tego, co łączy, daje odwagę podjęcia bolesnej i ludzkiej rzeczywistości podziałów, pomaga odnaleźć się w tej wspólnocie Kościoła, którą Chrystus stale tworzy w Duchu Świętym ponad wszystkimi słabościami i ograniczeniami ludzkimi (Por. Tamże, nr 22, s. 1011). Modlitwa jest duszą ekumenicznej odnowy, jest ?ekumenizmem ducha?. Z niej bowiem wypływa dialog, który nie jest tylko wymianą idei, ale jak mówi Ojciec Święty Franciszek, spotkaniem osób, mających imię, oblicze, historię. (L?Osservatore Romano, dz. cyt., s. 28). Dzięki dialogowi wszyscy uzyskują bliższe prawdy poznanie doktryny oraz życia jednej i drugiej Wspólnoty i bardziej bezstronną ocenę. Wtedy też Wspólnoty osiągają pełniejszą współpracę we wszystkich zadaniach, które dla wspólnego dobra stawia przed nimi sumienie chrześcijańskie, i gromadzą się na wspólną modlitwę. Wszyscy także rozliczają się ze swej wierności wobec woli Chrystusa co do Kościoła i rzetelnie angażują się w dzieło odnowy i reformy (Ut unum sint, dz. cyt., nr 32, s. 1018- 1019).

Duch Święty, który prowadzi wyznawców Chrystusa do całej prawdy, prowadzi ich też do komunii, będącej owocem miłości, rozlanej przez Niego w sercach, miłości braterskiej, dzięki której chrześcijanie należący do jednego wyznania nie uważają już innych chrześcijan za wrogów czy ludzi obcych, ale widzą w nich braci i siostry. Świadomość wspólnej przynależności do Chrystusa tworzy więź duchową i transcendentną, jednoczącą chrześcijan jako uczniów Pana. Sprawia, że zwierzchnicy Wspólnot chrześcijańskich wypowiadają się razem w imię Chrystusa na temat ważnych problemów dotyczących powołania człowieka, wolności, sprawiedliwości, pokoju, przyszłości świata, angażują się wspólnie na rzecz ubogich, poniżonych, bezbronnych. Nie zapominajmy też o ekumenizmie cierpienia. Dziś tak wielu chrześcijan oddaje życia za Chrystusa ukrzyżowanego i zmartwychwstałego, dając wspólne świadectwo wierności jedynemu Panu ( Por. Tamże, nr 48, s. 1031).

Duchu Święty, który tworzysz harmonię w różnorodności, pomóż przezwyciężyć podziały, umacniaj jedność Kościoła i pozwól jej wzrastać ku pełnej komunii z innymi chrześcijanami.

sk