Potrzeba rozwoju, reformy i odnowy charakteryzuje każdą wspólnotę, którą tworzą żywe i twórcze osoby. Także wspólnota Kościoła potrzebuje ciągłej przemiany, bo chociaż jest zjednoczona w Duchu Świętym z Chrystusem w Jego Ciało, jest narażona na działanie rozbijających ją pierwiastków zła obecnych w świecie. „Chrystus wzywa pielgrzymujący Kościół do nieustannej reformy, której Kościół, rozumiany jako instytucja ludzka i ziemska, wciąż potrzebuje” – czytamy w Dekrecie Unitas redintegratio Soboru Watykańskiego II, (nr 6). Poszczególni członkowie Kościoła, umacniający się sakramentami i Bożym Słowem, również powinni troszczyć się o permanentną odnowę, aby ciągle powracać do źródła swojej tożsamości. Jest to łaska, z którą każdy z nas jest zaproszony współpracować, aby nie utracić wiary i nie dać sobie skraść kompasu serca, którą jest Ewangelia.

Obecne czasy są bogate w różne idee chcące przeforsować zmiany w strukturze i działaniu Kościoła. Agresja i niezwykła siła przymusu, wyrafinowane zakłamanie i lekceważenie mądrości tradycji zdradzają, że nie pochodzą one od Ducha Świętego. My, którzy poświęcamy więcej czasu na modlitwę i z troską dbamy o jedność Kościoła, proszeni jesteśmy, aby mocniej wołać do Ducha Świętego, aby dał nam odwagę prawdziwej reformy w świetle Ewangelii. „Ewangelia przede wszystkim zaprasza, byśmy odpowiedzieli Bogu, który nas kocha i nas zbawia, rozpoznając Go w innych i wychodząc poza samych siebie, by szukać dobra wszystkich. Tego zaproszenia nie można pozostawiać w cieniu w żadnych okolicznościach! Wszystkie cnoty pozostają na służbie tej odpowiedzi miłości” – pisze Franciszek w adhortacji apostolskiej Evangelii gaudium, (nr 39).

Światło i prawda, które emanują z Ewangelii, są pokarmem i lekarstwem dla każdego człowieka. Słowa Chrystusa mają wartość ponadczasową. Nigdy nie stracą swojej aktualności. Dlatego, jeśli reforma, to tylko w świetle Ewangelii i w mocy Ducha Świętego.