Chrześcijaństwo podkreśla wartość każdego człowieka, jako dziecka Bożego, odkupionego drogocenną Krwią Chrystusa i powołanego do życia wiecznego. Fakt, iż w ludzką naturę wpisany został przez Boga dar nieśmiertelnej duszy, wywyższa każde ludzkie istnienie ponad wszelkie inne stworzenia, ubogacające wszechświat swoją egzystencją. Życie człowieka na ziemi jest tylko krótkim etapem pełni życia wiecznego w Bogu. Umierając w wymiarze fizycznym dla tego świata, rodzimy się do życia wiecznego w królestwie Bożym. Śmierć ciała jest stanem, przez który przechodzi każdy człowiek, niezależnie od płci, rasy, narodowości, bogactwa materialnego, zdobytego wykształcenia, czy pełnionej funkcji społecznej. Nasza dusza jednak nie umiera.

Myślą przewodnią 37. Światowego Dnia Młodzieży, odbywającego się w terminie 1-6 sierpnia 2023 r. są słowa zaczerpnięte z Ewangelii wg św. Łukasza „Maryja wstała i poszła z pośpiechem” (Łk 1,39). Na to pasjonujące spotkanie zaproszeni są młodzi ludzie z całego globu ziemskiego. Wiemy, że nie wszyscy będą mogli się tam udać osobiście. Wszyscy jednak będą otoczeni naszą dobrą myślą i modlitwą. Modlitwa może otworzyć ich serca na Boże Słowo i pomóc im w podążaniu za Nim.

Eucharystia jest najcenniejszym skarbem Kościoła katolickiego. Jest znakiem dyskretnej i pełnej mocy obecności Boga żyjącego pośród ludzi. Eucharystia to sam Jezus Chrystus, który przenika swym Duchem wszystkich przyjmujących Go w tym sakramencie i tworzy z nimi wspólnotę osób uzdolnionych do jedności i wzajemnej miłości.

Zaplanowane zadawanie bólu drugiemu człowiekowi w celu zmuszenia go do oczekiwanych zachowań jest czynem niegodnym osoby ludzkiej będącej obrazem miłosiernego Boga. Mimo to, tortury są stosowane w społecznościach ludzkich od najdawniejszych dziejów. Niektóre kraje legalizują je w swoich systemach prawnych.

Ruchy i grupy kościelne ubogacają i ożywiają Kościół. Są realnymi znakami nieustannego działania Ducha Świętego oraz ludzkiej współpracy z Nim. U podstaw ich powstania i działalności jest idea dzielenia się wiarą i głoszenie Ewangelii Chrystusa. We wspólnotach dobrze prowadzonych duchowo, wszelkie posługi dla chwały Bożej i na rzecz drugiego człowieka poprzedza odpowiednia formacja i wspiera żarliwa modlitwa. Ich członkowie nie zrzeszają się w celach towarzyskich, aby wspólnie spędzać czas i czynić coś pożytecznego, ale pragnienie świadczenia o Bożej miłości oraz chęć naśladowania Chrystusa i Maryi w służbie potrzebującym.

O kulturze rezygnacji z przemocy mówi się wiele, już od dłuższego czasu, w psychologii i pedagogice. Jest to, w pewnym sensie, odpowiedź na wyzwania epoki. Globalizacja świata sprzyja powstawaniu społeczności wielokulturowych i wielonarodowościowych. Ludzie o odmiennych religiach, zwyczajach i tradycjach spotykają się już od najmłodszych lat do późnej starości w miejscach nauki, pracy, rozrywki, rekreacji i modlitwy. Harmonijne życie wymaga wypracowania postaw nacechowanych wzajemnym taktem, akceptacją i otwartością na inność drugiej osoby. Nacjonalizm oraz wynoszenie rodzimych tradycji i przekonań ponad inne, nie sprzyja przyjaznemu życiu i rozwojowi małych kultur, które budują i przenikają całą rodzinę ludzką.

Wiadomości o nadużyciach, które miały miejsce we wspólnocie Kościoła wstrząsnęły nami dogłębnie. Obudziły w naszych sumieniach wiele pytań o prawość ludzi, którzy zaproponowani nam zostali jako autorytety. Dotknęły – być może – naszych osobistych wspomnień i zranień.

Proces synodalny prowokuje do wymiany myśli, doświadczeń i możliwości podejmowania nowych inicjatyw odnośnie obecności i działalności naszego Kościoła w dzisiejszym świecie. Wiele mówi się o funkcjonowaniu struktur parafialnych, o osobach zaangażowanych w ich działalność, o wzajemnych oczekiwaniach osób duchownych i świeckich, a także o licznych grupach angażujących się w pracę parafii.

Szczególnym apelem pontyfikatu Franciszka stało się ożywienie, wśród wszystkich, światowego pragnienia braterstwa. W encyklice O braterstwie i przyjaźni społecznej Papież podkreśla m. in. to, że nikt nie może stawić czoła życiu w pojedynkę. Potrzebujemy wspólnoty, aby nas wspierała, abyśmy razem z innymi mogli spoglądać ku przyszłości. Jesteśmy bowiem jedną rodziną ludzką, wędrowcami stworzonymi z tego samego ludzkiego ciała, dziećmi tej samej ziemi, która nas wszystkich gości, każdego z bogactwem jego wiary czy przekonań, każdego z jego własnym głosem, wszystkich jako braci! (por. Enc. Fratelli tutti, 8).

Organizacje wolontariackie ubogacają nasze społeczeństwa. Przyczyniają się do ich rozwoju i integracji. Budują braterską solidarność. Zrzeszają indywidualności, które chcą angażować się w bezinteresowną i szlachetną działalność dla dobra własnego i innych, często w celu prowadzenia atrakcyjniejszego życia, ale też i z pragnienia niesienia pomocy osobom słabszym i szukającym wsparcia. Powstają w celu promowania działalności rekreacyjnej i kulturalnej, usług socjalnych, zdrowotnych, edukacyjnych i religijnych. Ich zadaniem jest polepszenie i uwznioślenie życia ludzi.