Nikt z nas nie jest anonimowy w oczach Boga. Nasze imiona, które zostały zapisane w Ksiedze życia, określają naszą tożsamość jako dzieci Boga(zob. Ap 3,5). W każdym z nas tkwi potencjał Bożego królestwa. Wszędzie, gdzie jesteśmy możemy głosić swym życiem Ewangelię o miłości Boga do człowieka.

Człowiek jest koroną Bożego stworzenia. To, co wyróżnia osoby ludzkie spośród innych stworzeń, to zdolność do myślenia i rozumnego działania, wolność w dokonywaniu wyborów, możliwość budowania wzajemnych relacji z innymi ludźmi, a także z transcendentnym Bogiem oraz łaska życia wiecznego.

Bóg, powołując nas do życia, obdarzył nas nie tylko pięknym ciałem, ale i nieśmiertelną duszą. Przez swego Ducha, który przenika wszystko, co istnieje, przenika również nas i jednoczy nas ze sobą, tak iż stajemy się wszyscy częścią Jego istnienia. Wolność wyboru i decydowania o sobie może prowadzić nas do budowania dystansu względem Boga. Obecne w świecie osobowe zło, aktywnie i kłamliwie może podpowiadać nam złudną idyllę lepszego życia bez Boga – bez Jego zasad i norm. Wiemy jednak, że bez Boga nie ma życia, bo Bóg jest życiem. Jego Duch ożywia wszystko. Fakt, iż jesteśmy istotami żyjącymi, świadczy, że jest w nas Tchnienie Boga. Odwracając się od naszego Ojca kierujemy się ku śmierci. W takiej sytuacji, potrzebujemy nawrócenia. Bóg broni nas swoją łaską, jako swoich dzieci, ale szanuje naszą wolność i świadome wybory. Niestety, ale prawdą jest, iż isnieje piekło – stan separacji od Boga – jako konsekwencja wolnego wyboru człowieka. Bóg nie sprzeciwi się nam jeśli świadomie Go odrzucimy i w wolny sposób wybierzemy egzystencję poza Nim. Nie będziemy jednak szczęśliwi.

Jezus Chrystus, który wcielił się w naszą ludzką naturę i żył na tej ziemi jako człowiek, objawił tajemnice Bożej Miłości względem człowieka. Dowiódł o tęsknocie Ojca niebieskiego za każdym człowiekiem. W ostatni wieczór przed odejściem z tego świata, ustanowił Sakrament Eucharystii, w którym nieustannie przebywa na ziemi. Przywilej przyjmowania Komunii świętej jest wielkim darem jedności z Jezusem i z całym Jego Mistycznym Ciałem. Chrystus bowiem stał się jak owe małe ziarenko gorczycy z ewangelicznej przypowieści (zob. Łk 13, 18-19), które wpadłszy w ziemię, w prawdzie obumarło, ale przecież wyrosło na ogromne drzewo i dało schronienie ludzkim duszom.

Pan Jezus w Sakramencie Eucharystii, przenika nasze dusze swym Duchem i sprawia, iż stajemy się uczestnikami Jego boskiej natury. On wchodząc do naszych serc, przemienia je w swoje mieszkanie i królując w nich napełnia nas niebieską radością. Niosąc w sobie Chrystusa, nie obawiamy się swojej mierności i braku zdolności, by szerzyć królestwo Boże na ziemi. Mamy w sobie Potencjał, który jest Prawdziwym Bogiem. Cieszmy się Nim i pozwalajmy Mu działać przez nas w świecie, aby wszyscy ludzie mogli odnaleźć się w królestwie Bożym.