RADOSNE

 

• Zwiastowanie Najświętszej Maryi Panny

 

Maryja przyjmuje Słowo Boga zwiastowane jej przez Archanioła Gabriela. Świadomie i odpowiedzialnie zgadza się na obecność Bożego Słowa w jej myślach, w jej sercu, w jej ciele, w jej relacjach, w całym jej życiu. Nie zna do końca konsekwencji swej decyzji. Nie patrzy jednak w siebie i swoje możliwości. Swój wzrok kieruje ku Bogu. Na Jego wierności opiera swoje „Tak”. Angażując się w Boże dzieło odsłania pragnienie swego serca: być całkowicie dla Boga. Miłość rozprasza strach, wątpliwości, poczucie ludzkiej kruchości. Pozytywna odpowiedź Maryi jest radością wszystkich ludzi.

 

• Nawiedzenie św. Elżbiety

 

Zaangażowanie Maryi w Boży plan zbawienia wszystkich ludzi otwiera ją bardziej na obecność Boga w niej i w drugim człowieku. Maryja chce konkretnie służyć wszystkim potrzebującym i dzielić się radością zamieszkałego w niej Boga. Biegnie przez górzystą krainę do swej krewnej Elżbiety nie po to, aby zweryfikować usłyszaną od Anioła wiadomość i tym samym potwierdzić swój błogosławiony stan. Maryja biegnie, aby uwielbiać moc Boga objawioną w niej i w Elżbiecie. Spotkanie Maryi i Elżbiety to eksplozja radości na cześć obecnego Boga.

 

• Narodzenie Pana Jezusa w Betlejem

 

W maleńkim Noworodku, złożonym w ubogim żłobie na obrzeżach miasteczka Betlejem, adorują Boga Maryja i Józef, pasterze i prości ludzie. Niebo i ziemia rozbrzmiewa radością wyśpiewaną przez zastępy anielskie. Oto narodził się wyczekiwany Zbawiciel wszystkich ludzi. Przybywają także Mędrcy z dalekiego Wschodu, by oddać cześć Największemu Królowi. Panujący w Judei król Herod wpada w trwogę, gdyż zostaje naruszona jego władcza pozycja. Wcielone Słowo Boże, będące Wiecznym Pokojem, są w stanie przyjąć jedynie ci, którzy uznają Boga za swego Ojca.

 

• Ofiarowanie Pana Jezusa

 

Po czterdziestu dniach od narodzin Dziecka, Maryja i Józef zgodnie z judaistyczną tradycją, przynoszą Je do Świątyni i przedstawiają Bogu. Składają za Niego drobną, zgodnie z przyjętym zwyczajem, ofiarę – lecz nie wykupują Go, jak należało wykupić, pierworodnego syna. Jezus pozostaje własnością Boga. Maryja i Józef ofiarują Bogu swój największy skarb, swoją największą radość. Nie próbują przywłaszczyć sobie Dziecka, które zostało im dane w darze. Taka postawa ofiarowania wobec wszystkich darów, które się od Boga otrzymuje, daje prawdziwą życiową wolność i pewność, iż raz otrzymany dar nigdy nie będzie przez Boga cofnięty.

 

• Odnalezienie dwunastoletniego Jezusa w świątyni jerozolimskiej

 

Coroczne pielgrzymowanie Galilejczyków do Jerozolimy wpisuje się również w życie Jezusa, Maryi i Józefa. Dwunastoletni Jezus mógł brać już udział w otwartych dysputach uczonych w Prawie Mojżeszowym. Syn Boży nie może być gdzie indziej jak tylko w sprawach Bożych. Jezus dziwi się Józefowi i Maryi, którzy Go szukają. Pomija możliwość zagubienia. On jest tam, gdzie być powinien. Kościół, liturgia, sakramenty, duchowa rozmowa – są pojęciami określającymi sprawy Boże. Wszyscy zatem, którzy są razem z Chrystusem w sprawach Ojca, nie mają problemu z zagubieniem.

 

ŚWIATŁA

 

• Chrzest Pana Jezusa w Jordanie

 

Chrystus wpisuje swoją misję w kulturę i tradycję narodu, w którym Bóg Ojciec zaplanował Jego egzystencję. Swoją działalność rozpoczyna od usłyszenia wybrzmiewającej z ust Bożych wiadomości o Jego tożsamości i posłaniu. W obecności świadków, przy towarzyszącym znaku Ducha uroczyście przyjmuje Słowo Ojca: „Ty jesteś mój Syn umiłowany”. Jezus nie czyni nic sam. Słucha Ojca i daje się prowadzić Jego Duchowi. Pozwala, aby napełniła Go Moc Ojca, aby w Jego Duchu świadczyć o Nim. Jest pełen prawości i czytelny w swej kulturze. W ten sposób kreśli drogę wszystkich misjonarzy, wszystkich umiłowanych dzieci Boga.

 

• Objawienie mocy Bożej na weselu w Kanie Galilejskiej

 

Przemiana wody w wino podczas przyjęcia weselnego w Kanie Galilejskiej to pierwszy cud – znak Jezusa dowodzący, iż jest On Mesjaszem. Odkąd Bóg stał się człowiekiem, żadna ze spraw ludzkich nie jest tylko sprawą ludzką. Bóg w Chrystusie przenika wszystko i czyni swoim. Maryja jest również tam, gdzie sytuacje zaskakują i wymagają interwencji Bożej. Jej wrażliwość pomaga nawiązać bezpośrednią rozmowę z Chrystusem, dodaje odwagi, przynagla do prostolinijnej szczerości. Maryja pozwala dostrzec interwencję Boga w codzienności.

 

• Głoszenie Królestwa Bożego i wzywanie do nawrócenia

 

Jezus głosi Królestwo niebieskie dzieląc się swym Duchem. Każdy, kto przyjmuje dar Chrystusa cieszy się już na ziemi chwałą nieba, kosztuje innej rzeczywistości, otwiera się na inne myślenie, przyjmuje inną skalę wartości, jest zdolny do ukazywania światła i prawej drogi wiodącej do Ojca niebieskiego. Błogosławieni są wszyscy, którzy słuchają Jego słów i wprowadzają je w życie.

 

• Przemienienie Chrystusa

 

Chrystus stopniowo ukazuje swoją chwałę wybranym Apostołom. Czyni to w obecności licznie zgromadzonych ludzi, ale i także w niecodziennej, kameralnej atmosferze na Górze Tabor. Bogactwo wydarzeń umacnia wiarę Apostołów, czyni ich dojrzałymi i pewnymi, iż Mistrz z Nazaretu nie jest tylko zwykłym człowiekiem. Apostołom imponuje przynależność do grona wybranych. Przemienienie Chrystusa, to wtajemniczenie Apostołów w relację Jezusa z Bogiem Ojcem, to przemienienie także apostołów, gdyż poznają oni swoją małość i zdobywają wiedzę, iż wszystko, czego się podejmują w Imię Boga, nie jest ich wysiłkiem lub ich zasługą, lecz po prostu Jego łaską. 

 

• Ustanowienie Eucharystii

 

Jezus wiedział o zbliżającej się godzinie męki. Nadchodzące Święto Paschy miało być Jego Paschą, podczas której On sam miał być zabitym i spożytym Barankiem. Wydarzenie to chciał uczynić Sakramentem. Tak ważna dla Niego była Ostatnia Wieczerza z uczniami i Sakrament Eucharystii upamiętniający Jego śmierć na Golgocie i chwalebne zmartwychwstanie. Każdy, kto przyjmuje Ciało i Krew Chrystusa łączy się z Nim i staje się jedno z Nim, pozostając ciągle sobą. Chrystus przemienia powoli w siebie każdego człowieka przyjmującego Jego sakramentalne Ciało i Krew i ukazuje go Ojcu jako człowieka czystego, obmytego Jego Krwią i bez grzechu. Eucharystia to dziękczynienie, gdyż nie ma większego cudu i piękniejszej modlitwy jednoczącej Boga i człowieka.

 

BOLESNE

 

• Modlitwa Pana Jezusa w Ogrójcu

 

Miłość i lęk wykluczają się wzajemnie, toczą walkę o człowieka i w człowieku. W Ogrójcu Jezus – osobowa Miłość – zmierzył się z Duchem ciemności – osobą raniącą ludzi lękiem. W obliczu pokornej Miłości, bezgranicznie ufającej Bogu Ojcu, lęk utracił swą moc. Jezus odważnie przyjął mękę i śmierć na krzyżu. Zwycięstwo lęku nad Wieczną Miłością było w Ogrójcu i w następnych godzinach Męki Chrystusa tylko pozorne. Lęk jednak nie przestał uzurpować sobie władzy. Po dzień dzisiejszy nie akceptuje zwycięstwa Obecnej Miłości, próbuje nadać Jej inny sens, inne imię i inną wartość.

 

• Biczowanie Pana Jezusa

 

Przedstawiciele judaistycznego Prawa nie byli w stanie otworzyć się na inną prawdę, niż na tą, do której przywykli. Natrętnie domagali się śmierci Jezusa, który próbował zachwiać tylko ludzką tradycję. Piłat zgodził się wydać „podburzacza narodu”, jak określono Jezusa, na torturę ubiczowania. Okrutne biczowanie Chrystusa nie zachwiało w Nim Prawdy, którą w swej istocie jest On sam, i o której miał złożyć świadectwo wobec świata. Prawda pozostanie Prawdą. Odwiecznej Prawdy nikt nie jest w stanie zmienić. Bóg jest ciągle ten sam.

 

• Ukoronowanie Pana Jezusa cierniem

 

Jezus po strasznym biczowaniu przyjął także od swych oprawców okrutne drwiny. Pozwolił włożyć sobie na głowę koronę z krzaka cierniowego, powodującą ogromne bóle głowy; przyjął także trzcinę do ręki mającą zastąpić królewskie berło i wykpić Go jako Króla. Kpiny, oplucie i bicie nie zmąciły wewnętrznego pokoju w Synu Bożym. Jezus jest Królem. Można wyszydzić Boga, ale pozostanie On Bogiem. Można wydrwić Najwyższe Piękno, ale będzie to czyn godny pożałowania, dowodzący o totalnym prymitywizmie i ludzkiej ignorancji. Najwyższe Piękno pozostanie zawsze Najwyższym Pięknem. Miłość pozostanie Miłością. Bóg – Bogiem.

 

• Dźwiganie krzyża

 

Po nieprzespanej nocy, licznych przesłuchaniach, niesprawiedliwym wyroku sądowym, torturach i skazaniu na śmierć krzyżową, Jezus uniósł krzyż i dźwigał go na miejsce, gdzie miał umrzeć. Boży Baranek, Wieczna Miłość nie patrzył na ohydę i przewrotność Zła. Był pogrążony w nadziei przyszłej chwały wszystkich ludzi w Królestwie Ojca. Wściekłość i okrucieństwo Ducha ciemności, wykorzystało wszystko i wszystkich, którzy oddali się mu do dyspozycji, aby zniweczyć Boży plan Zbawienia. Okazana słabość i milczenie Boga była szansą dla zła, aby przysłużyło się dobru.

 

• Śmierć Pana Jezusa na krzyżu

 

Miłość i wolność zaprowadziła Chrystusa na Golgotę. Jezus umierając na krzyżu, oddaje swego Ducha Bogu Ojcu, idzie w śmierć, przekracza ją i przechodzi w wieczne życie. Z Nim idzie całe stworzenie, które wyznaje Go jako swego Pana. Bóg jest Miłością, która daje ostateczną z możliwości Zbawienia. Miłość Boga względem człowieka nie cofnie się przed niczym. Boże pragnienie wiecznego szczęścia dla wszystkich ludzi jest nieograniczone. 

 

CHWALEBNE

 

• Zmartwychwstanie Pana Jezusa

 

W trzecim dniu, umęczone i złożone w grobie Ciało Chrystusa, powróciło do życia.  Jezus pokonał śmierć i zmartwychwstał. Zmartwychwstanie Chrystusa to ewidentne ukazanie Bożej chwały w całym wszechświecie. Chrystus to Pan, to Bóg-Człowiek ogarniający wszystko i panujący nad wszystkim. Chrystus to wieczne Życie. Nie ma zatem wiecznej śmierci dla tych, którzy żyją w Nim i wybierają Go jako swego Pana.

 

• Wniebowstąpienie

 

Chrystus przechodzi przez życie na ziemi i wraca do Ojca. Tym samym toruje drogę nam, którzy w Nim istniejemy. Nasze życie to krótki czas na ziemi i wieczność w niebie. Chrystus wstępując do nieba zostawił nam Eucharystię, jako duchowy i materialny znak swej obecności. Eucharystia łączy nas z Nim w jedno Ciało i jednego Ducha i umacnia w nas pragnienie życia z Nim w niebie.

 

• Zesłanie Ducha Świętego

 

Po pięćdziesięciu dniach od zmartwychwstania Chrystusa, wyczekujący i modlący się wraz z Maryją Apostołowie, otrzymali wreszcie zapowiedziany przez Mistrza Dar Ojca. Od tamtej chwili Duch Święty umacnia jedność i prowadzi cały Chrystusowy Kościół. Dar Ducha Świętego to moc uzdalniająca, w świecie zapominającym o Bogu, do dawania świadectwa o Bożym istnieniu oraz o powołaniu człowieka do wiecznego życia w jedności z Bogiem.

 

• Wniebowzięcie Maryi

 

Maryja, Ikona prawdziwej kontemplacji Boga, osiągnęła to, czego całą duszą oczekiwała, w co nieustannie się wpatrywała, i co ciągle w swym sercu rozważała. Wniebowzięcie Matki Jezusa świadczy o tym, iż nie należymy do samych siebie, ale do Boga, który stał się jednym z nas, aby nas odkupić i swą miłością pozyskać dla wiecznej chwały.

 

• Ukoronowanie Maryi na Królową nieba i ziemi

 

Maryja towarzyszyła Chrystusowi w całej Jego ziemskiej drodze, od momentu poczęcia aż po śmierć na krzyżu. Podobnie towarzyszy Mu w teraz w Jego królowaniu w niebieskiej chwale. Ogłoszenie Maryi Królową dowodzi nam, iż służba Bogu jest królowaniem razem z Nim.