Krótka relacja o pielgrzymowaniu Pana Jezusa przez krainy Jego ziemskiej ojczyzny (Mk 3, 7-12), przybliża nam pełną miłości osobowość Bożego Syna. Chrystus, będąc zawsze jednością z Bogiem Ojcem, przez proste gesty miłości, objawia w istocie pełne miłosierdzia i otwartości Serce Boże względem każdego człowieka. Z tego fragmentu Ewangelii św. Marka możemy wyczytać, iż ludzie chorzy i zdrowi, uzależnieni i wolni, spełnieni i poszukujący, grzesznicy i sprawiedliwi według Prawa, kobiety i mężczyźni, odważni i zalęknieni, posiadający bogactwa i biedacy, uczeni w Prawie i prostaczkowie – dosłownie wszyscy – gromadzili się wokół Wędrownego Nauczyciela z Nazaretu, aby Go słuchać i pozyskać Jego pomoc w swoich najtrudniejszych sprawach. Pełni nadziei i ufności przedstawiali Mu swoje prośby, a On im wszystkim udzielał upragnionej łaski.
Za kobiety, które są ofiarami przemocy, aby społeczeństwo brało je w obronę, otaczało troską i wspierało w cierpieniach.
Problemy i perspektywy życiowe kobiet oraz ich aktywność w społeczeństwie i w Kościele są zagadnieniami, którym papież Franciszek poświęca sporo miejsca, zarówno w katechezie jak i w modlitwie. O godności i geniuszu kobiety mówił często i pisał dużo także św. Jan Paweł II. Wypada tutaj przypomnieć choćby „List do kobiet” zredagowany przez papieża Polaka w 1995 r., który uformował wiele kobiecych serc do radosnego i twórczego przeżywania daru swego istnienia.
Problem przemocy wobec kobiet jest od lat często nagłaśniany w przestrzeni publicznej. Aby chronić kobiety i zapewnić im należyty szacunek, działają liczne organizacje na różnych szczeblach państwowych i międzynarodowych. Mimo tego obserwuje się niewyobrażalny wzrost perfidnych działań przeciwko godności kobiet oraz zwiększanie się skali ich cierpienia. Ojciec Święty Franciszek pisze o tym znamiennie w encyklice Fraterlli tutti: „Organizacja społeczeństw na całym świecie jest nadal daleka od wyraźnego ukazania, iż kobiety mają dokładnie taką samą godność i prawa jak mężczyźni. Słowa mówią jedno, ale decyzje i rzeczywistość wykrzykują inne przesłanie. Faktem jest, że ‘podwójnie biedne są kobiety narażone na sytuacje wykluczenia, złego traktowania i przemocy, ponieważ często mają mniejsze możliwości obrony swoich praw’” (FT 23); „Szaleństwo nie zna granic, kiedy uprzedmiotawia się kobiety, zmuszane następnie do aborcji” (FT 24). Papież zwraca uwagę także na dramatyczny, rozciągający się na międzynarodową skalę i dotykający kobiet w ogromnej liczbie, proceder niewolnictwa, handel ludźmi i ludzkimi organami. Alarmujące są także informacje o młodych Chrześcijankach uprowadzanych przez Muzułmanów w celu poślubienia ich i zmuszenia do przyjęcia Islamu.
Troska o kobiety jest troską o pokój i o istnienie ludzkości na naszej Ziemi. Szczerą modlitwą wspierajmy kobiety, które uginają się pod nawałem cierpienia.
Aby Pan dał nam łaskę życia w głębokim braterstwie z braćmi i siostrami innych religii, w postawie modlitwy za siebie nawzajem i otwartości na wszystkich.
Od 1.1.1968, w każdy pierwszy dzień roku kalendarzowego obchodzimy Światowy Dzień Pokoju. Pokój, harmonia, braterstwo i przyjaźń to pragnienia i życzenia większości ludzi na ziemi. Pomimo to, na naszej planecie ciągle prowadzone są wojny, konflikty i spory, które nierzadko wypływają z pobudek religijnych. Pan Jezus, prawdziwy Bóg, rodząc się pośród nas jako Człowiek i oddając swoje życie za nas na krzyżu, wysłużył nam Ducha swego i naszego Ojca. Dał nam Ducha Pokoju, „który przenika wszystko, nawet głębokości Boga samego” (1.Kor 2,10). Przez sakrament bierzmowania zostaliśmy ściślej związani z Duchem Świętym. Staliśmy się Jego mieszkaniem i Jego szafarzami. Jako chrześcijanie mamy dzielić się tym wewnętrznym bogactwem i szerzyć Boży pokój na ziemi. Mamy stawać zawsze w postawie modlitwy i otwartości wobec każdego człowieka, gdyż jest on naszym bratem lub siostrą.
Papież Franciszek w encyklice Fratelli tutti przypomniał o fundamentalnej godności wszystkich ludzi jako dzieci Bożych. Wszyscy jesteśmy braćmi i siostrami, ponieważ mamy jednego Ojca. Chociaż zrzeszają nas różne wyznania religijne, wierzymy w Boga, który jest Pokojem, Dobrocią i Miłością. W takim Bogu „żyjemy, poruszamy się i jesteśmy” (Dz 17,28). Nasze odniesienie się do Boga może i powinno kształtować relacje z innymi ludźmi – tak z chrześcijanami, jak i z wyznawcami innych religii. W cytowanej encyklice Papież pisze: „Między religiami możliwa jest droga pokoju. Punktem wyjścia musi być spojrzenie Boga. Bo Bóg nie patrzy oczami, Bóg patrzy sercem. A miłość Boża jest taka sama dla każdego człowieka, niezależnie od wyznawanej przez niego religii. Jeśli jest ateistą, jest to ta sama miłość. (…) Jako wierzący czujemy się wezwani do powrotu do naszych źródeł, aby skupić się na tym, co istotne: uwielbieniu Boga i na miłości bliźniego (…). Prawdą jest, że przemoc nie znajduje podstaw w fundamentalnych przekonaniach religijnych, lecz w ich wypaczeniach.” (FT, 281).
Święta Bożego Narodzenia nie muszą ograniczać się do kilku dni w roku. Zawsze możemy emanować wdzięcznością wobec naszego Ojca Niebieskiego za Dar Jego Syna, otwierającego nam drzwi do nieba, które niegdyś sami lekkomyślnie zatrzasnęliśmy i nie byliśmy w stanie ich ponownie własnymi siłami otworzyć.
Klasztor Słowa Bożego, Nysa, Boże Narodzenie 2020 r.
Umiłowani w Chrystusie!
„ Dlaczego żłóbek wzbudza tyle zadziwienia i nas wzrusza? Przede wszystkim dlatego, że ukazuje czułość Boga. On, Stwórca wszechświata, uniża się do naszej małości. (…) Serce żłóbka zaczyna bić, kiedy w Boże Narodzenie składamy w nim figurkę Dzieciątka Jezus. Bóg przedstawia się w ten sposób w dziecku, aby powierzyć się objęciu naszych ramion. W słabości i kruchości ukrywa swoją moc, która wszystko stwarza i przekształca. Wydaje się to niemożliwe, a jednak tak jest: w Jezusie Bóg był dzieckiem i jako takie chciał objawić wspaniałość swojej miłości, która przejawia się w uśmiechu i w wyciągnięciu rąk ku każdemu.” (Admirabile signum)
Na czas Świąt Bożego Narodzenia życzymy Wam zadziwienia i wzruszenia przy żłóbku czułością Boga i Jego troską o każdego z Was. Niech Boże światło pozwoli Wam znaleźć nadzieję prowadzącą przez codzienność, obdarzy pokojem, zdrowiem i mocą płynącą ze spotkania Dziecięcia Jezus. Życzymy Wam błogosławieństwa tego Bożego Dziecięcia w Nowym 2021 Roku.
W miłości Wcielonego Słowa – s. Maria Immakulata ze wspólnotą Sióstr Służebnic Ducha Świętego od Wieczystej Adoracji
Módlmy się, aby nasza osobista relacja z Jezusem Chrystusem była ożywiana przez Słowo Boże i przez życie modlitwy.
Relacja międzyosobowa to dynamika dialogu. Jest braniem i dawaniem, słuchaniem i mówieniem, pytaniem i odpowiadaniem. Jeśli relację animuje tylko jedna strona, a druga pozostaje w bierności, obojętności lub agresji, to taka relacja powoli zanika i po prostu ginie. Jezus Chrystus jest tym, który ożywia każdą swoją relację z człowiekiem i nigdy do nikogo się nie zniechęca. W Ewangelii św. Jana mówi sam o sobie, że „nie przyszedł, aby świat sądzić, lecz aby go zbawić” (por. J 12, 47 b). Chrystus oddał życie umierając na krzyżu z miłości do każdego człowieka. Jego postawa względem nas wszystkich, bez wyjątku, jest życzliwa i niezmienna. Przez sakramenty Kościoła ożywia On nasze dusze, w Eucharystii karmi je swoim Ciałem i Krwią, a biblijnym Słowem przenika całą naszą historię, rozświetlając codzienność, pomagając nam rozumieć siebie, innych i otaczający nas świat. Jest Bogiem zawsze dyskretnie obecnym i ewidentnie niechcącym nam niczego utrudniać, lecz z całą potęgą swego kochającego Serca nam błogosławiącym.
„Spuście rosę niebiosa z góry, a obłoki niech spuszczą z deszczem Sprawiedliwego…”
Msze Święte ku czci Matki Bożej, nazywane Roratami, kojarzą się nam z ciemnością rozświetloną świecami i lampionami niesionymi w procesji na wejście przez najmłodszych. Podobno w dawnych wiekach w Polsce tę procesję pełną powagi, zmierzającą do katedry na zamku królewskim, kończył Prymas Polski, który stawiał na ołtarzu niesioną świecę mówiąc:„ Jestem gotowy na sąd Boży”. Dziś raczej nie myślimy o sądzie Bożym, ale stojąc z zapaloną świecą, mówimy swoją postawą właściwie to samo: „Jesteśmy przygotowani, Panie Jezu, na Twoje przyjście! Czekam z radością! Przyjdź, Panie Jezu!”
Adwent to już i jeszcze nie. To ciemność i światło. Światło – znak tego, że Boża Obecność jest już z nami. Ciemności wokół nas – znak, że jeszcze nie w pełni doświadczamy życia Bożego. W czasie Rorat naszą kaplicę, tak jak nasze życie, rozświetlają dwa rodzaje światła: to znad tabernakulum – płynące z sakramentalnej Obecności Pana i to zapalonej świecy trzymanej w ręku – płynące z każdego serca pełnego miłości. Jest w nas jednak czekanie na wielkie Światło, na wielkie Gloria śpiewane z aniołami w wiecznej radości.
Módlmy się, aby postęp w dziedzinie robotyki oraz sztucznej inteligencji zawsze pozostawał w służbie ludzkiego istnienia.
Troska o lepszy świat oraz zabieganie o wygodne warunki życia i rozwoju człowieka, inspirują mieszkańców naszej planety do efektywnej pracy w dziedzinie nauki. Z historii wiemy, że niezweryfikowane i pochopnie zastosowane odkrycia naukowe, nie zawsze służyły bezpieczeństwu ludzkości. W obecnej dobie wiele dyskutuje się w zespołach naukowych na temat przyszłości życia na ziemi. W encyklice Laudato si’ Ojciec Święty podkreślił, że korzyści, jakie ludzkość może czerpać z postępu technicznego zależą od stopnia, w jakim nowe możliwości będą stosowane w sposób etyczny.
Kiedy Internet zarzucił swoją sieć do niemalże wszystkich miast i osiedli naszej planety, a międzyosobowa komunikacja stała się prosta i szybka, zaczęliśmy mówić, iż nasz świat to globalna wioska. Życie ludzi na całej Ziemi stało się inne, przemianie uległy obyczaje funkcjonowania małych społeczności i naszych kościelnych parafii. Globalny rozwój techniczny przyczynił się także do zmian w mentalności wielu osób. Dawne kraje misyjne stały się wspólnotami tętniącymi żywą wiarą, a kontynent europejski pogrążył się w sekularyzacji. Dziś Kościół w Europie potrzebuje ożywienia misyjnego przez wzajemne świadectwo wiary jego członków i przez gorliwą modlitwę. Od lat w miesiącu październiku we wspólnotach parafialnych i domowych rozbrzmiewa nabożeństwo różańcowe. Dobrze jest podtrzymywać tą tradycję i modlić się na różańcu za Kościół i jego misję.Błogosławieństwem jest objęcie modlitewnym wsparciem wybranych misjonarzy i misjonarki.
Ta strona korzysta z ciasteczek aby świadczyć usługi na najwyższym poziomie. Dalsze korzystanie ze strony oznacza, że zgadzasz się na ich użycie.Zamknij
